بررسي موضوع جبران خسارت ناشي از تاخيرات پيمانكار و كارفرما در شرايط قراردادهاي بين المللي (JCT ، ICE و فيديك( و مقايسه آن با شرايط عمومي پيمان ايران

زمان اجرای پروژه های ساخت از دو منظر مهم محسوب می شود اولا پروژه های ساخت بخش عظیمی از سرمایه كارفرمایان را به خود اختصاص می دهد و تكمیل دیرهنگام پروژه ها، انتفاع كارفرمایان از سرمایه گذاری انجام شده را به تعویق خواهد انداخت. لذا بهره برداری به موقع از پروژه ها برای تداوم موفقیت كارفرمایان حیاتی است ثانیا هدف پیمانكاران صنعت ساخت كسب سود، متناسب با زمان و هزینه های اجرای پروژه است و برای دستیابی به این هدف، پیمانكاران پیشنهاد قیمت خود را با فرض تكمیل كارها در دوره معینی از زمان ارائه می كنند و اگراین دوره زمانی طولانی تر شود هزینه های آن ها نیز افزایش می یابد شرایط عمومی پیمان ایران كه بر بسیاری از قرار دادهای پیمانكاری كشور ما حاكم است نیز مفادی در ارتباطات با جبران خسارت ناشی از تاخیرات دارد ولی كاستی ها و ابهاماتی در آنها وجود دارد كه تاثیر منفی قابل توجهی در روند انجام موفق پروژه ها خواهد داشت. از جمله این تاثیرات منفی طرح ادعاهای بسیار زیاد از جانب پیمانكاران می باشد كه خود باعث افزایش هزینه و زمان پروژه می باشد دراین تحقیق برای كاهش اثرات منفی ذكر شده از شرایط قرار دادهای بین المللی JCT98، ویرایش هفتم ICE و فیدبك 2006 كه به صورت گسترده در دنیا مورد استفاده قرار می گیرد كمك گرفته می شود و با مقایسه مفاد انها با ماده ها و عبارتهای شرایط عمومی پیمان ایران، به بیان كاستی هاه و ابهامات از دیدگاه ماده های مرتبط با جبران خسارت ناشی از تاخیرات پیمانكار و كارفرما پرداخته می شود.