مقايسه اثربخشي مؤلفه هاي رفتار درماني ديالكتيكي بر نشانه هاي عاطفي ، شناختي و جسماني افسردگي بيماران مبتلا به اختلالات سازگاري

سابقه و هدف : اختلال سازگاری، یك واكنش غیر طبیعی و بیش از حد به عوامل استرس زا قابل شناسایی در زندگی است. شدت واكنش بیش از حد انتظار معمول رخ می دهد و می تواند به طور قابل توجهی در عملكرد اجتماعی، شغلی یا تحصیلی فرد تداخل ایجاد می كند. هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی مؤلفه های رفتار درمانی دیالكتیك در كاهش نشانه های افسردگی بیماران مبتلا به اختلالات سازگاری بود. روش بررسی : این مطالعه نوعی كارآزمایی بالینی شبه آزمایشی است. 28 بیمار با تشخیص اختلال سازگاری براساس ملاك های DSM-V به طور تصادفی در 3 گروه درمان آزمایشی و گروه كنترل قرار گرفتند. بیماران گروه آزمایش به مدت 8 هفته مورد درمان قرار گرفتند. پرسشنامه ی افسردگی ویراست دوم «بك» قبل از شروع درمان و در پایان درمان بر روی بیماران اجرا شدند. نتایج با استفاده از آمار توصیفی و آماری استنباطی، آزمون كوواریانس و آزمون های تعقیبی (LSD) با نرم افزار SPSS-19 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها : بیماران هر 3 گروه بهبودی قابل توجهی بعد از درمان داشتند. نتایج تحلیل كوورایانس نشان داد رفتار درمانی دیالكتیكی منجر به بهبود قابل توجه علائم عاطفی، شناختی و فیزیكی افسردگی در مبتلایان به اختلال سازگاری می شود. نتیجه گیری : به نظر می رسد رفتار درمانی دیالكتیكی در درمان شدت علائم افسردگی مؤثر باشد.