اثر حلال هاي الي بر كارايي و مقاومت بتن پليمري بر پايه رزين اپوكسي

بتن پلیمری در مقایسه با بتن سیمانی مقاومت و دوام بیشتری دارد. داشتن مقاومت های فشاری و كششی ( و خمشی) بسیار بالا همراه با حفظت مقاومت در شرایط مختلف مانند ضربه، سایش ، سیكلهای یخ ذوب و محیطهای خورنده شیمیایی آن را تبدیل به یك بتن ایده آل كرده است كه روند توسعه و استفاده رو به رشدی دارد. اما یكی از موانع اصلی در كاربرد بتن پلیمری هزینه بالای آن در مقایسه با بتن معمولی است. از راهكارهای كاهش هزینه ساخت استفاده از پلیمرهای ارزانتر ( بسته به ویژگیهای مورد نیاز) پلیمرهای بازیافت شده و كاهش درصد پلیمر به مصالح است نوع و مقدار رزین مصرفی از پارامترهای موثر بر مقاومت بتن پلیمری می باشد. رزین اپوكسی با توجه به قیمت نسبتا بالاتر آن از رزین های دیگر ( مانند پلی استر) بعلت خواص مكانیكی و شیمیایی خوب و مدت پخت كم بطور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد. محدوده درصد متداول پلیمر سنگدانه مورد استفاده برای بتن پلیمری بین 7-20 درصد است به منظور كاهش هزینه می توان حجمهای داخلی بتن ریزی را با درصدهای كمتر پلیمر - سنگدانه و سطوح بیرونی را با درصدهای بالاتر انجام داد. با كاهش درصد پلیمر - سنگدانه كارایی بتن پلیمری كاهش می یابد. امروزه رزین های تجاری اپوكسی برای مقاصد مختلف تهیه می شوند. جرم مولكولی و ویسكوزیته این مواد نسبت به هم متفاوت است در اكثر شركت های سازنده رزین به منظور كاهش ویسكوزیته برای اختلاط بهتر هاردنر با رزین و نیز قابلیت كاربرد راحتتر، به رزین حلالهایی مانند تولوئن یا زایلن اضافه می كنند. هرچند توصیه می شود كه از حلالها تا حدامكان استفاده نشود از روش دیگر برای كاهش ویسكوزیته كم كردن جرم مولكولی پلیمر در شركتهای تولید كننده رزین است. دراین مطالعه سعی شده است اثر حلال ها بر كارایی و مقاومت فشاری و خمشی بتن پلیمری موردبررسی قرار گیرد بدین منظور از دو رزین اپوكسی با ویسكوزیته و چگالی متفاوت استفاده شده است.