بررسي تاثيرات سطح طراحي كارفرما در شكل گيري انواع مدل هاي EPC

در اين مقاله، انواع مدلهاي پروژه هاي صنعتي طرح و ساخت(EPC) در صنعت ساخت كشور مورد بررسي قرار مي گيرد.در سالهاي اخير پروژه هاي بسياري، بدليل افزايش تمايل كارفرمايان بسوي قراردادهايي با قطعيت در زمان و هزينه، بصورت طرح و ساخت اجرا شده اند؛ بدنبال اين گرايش، و با توجه به عواملي چون ويژگي هاي خاص هر پروژه (از جمله سايز و پيچيدگي پروژه) و ساختار، اهداف و اولويت هاي سازماني كارفرمايان و .... مدل هاي مختلفي از ساختارهاي قراردادي طرح و ساخت صنعتي(EPC) شكل گرفته است. بر مبناي سطح طراحي ارائه شده از سوي كارفرما پيش از ارجاع كار، سه مدل EPC.T ،D.EPC و P.EPC در پروژه هاي.EPC شكل خواهند گرفت. بكارگيري سيستم متعارف EPC (T.EPC) در پروژه هاي بزرگ و پيچيده، با حجم قابل توجه كارهاي عمراني همچون ساختمان سازي، و پروژه هاي بسيار پيچيده صنعتي، مناسب ميباشد؛ در اين سيستم كارفرما نسبت به ديگر مدلهاي اين خانواده، داراي كنترل بيشتري بر روي پروژه ميباشند؛ سيستم هاي EPC توسعه يافته (D.EPC)، عموماً در پروژه هاي نسبتاً ساده و كوچك بكار ميروند، و پيمانكار.EPC داراي كنترلي بيشتر بر روي پروژه خواهد بود. سيستم كامل .EPC(P.EPC) نيز، كه حد اعلاي .EPC ميباشد، بطور گسترده در پروژه هاي كاملاً صنعتي ، همچون پتروشيمي ، متالوژي و الكترونيكي، بكار گرفته شده اند؛ در اين سيستم خواسته ها و نيازهاي بسيار تخصصي و فني كارفرما، توسط يك واحد كنترل كننده، با مسئوليت طراحي، ساخت، تداركات، و راه اندازي، به اجرا در مي آيد.