تخريب محيط زيست مانعي در برابر توسعه پايدار

امروزه تخریب محیط زیست به بحرانی جهانی تبدیل شده كه روز به روز بر عمق و دامنه این بحران افزوده می شود. به این دلیل حفاظت از آن به آنچنان ارزش اخلاقی تبدیل شده است كه حمایت كیفري از آن ضروري می نماید. با ماشینی شدن زندگی انسان و پیشرفت هاي تكنولوژیك وي ، زمینه مهار بیشتر طبیعت فراهم گردید. از این پس انسان به عنوان ارباب بلامنازع طبیعت ظاهر گشت و براي دستیابی به اهداف و رفع نیازهاي رو به رشد خود راه چپاول طبیعت را در پیش گرفت. در نتیجه رابطه انسان و طبیعت از یك رابطه متعادل و برابر به رابطه اي نابرابر تبدیل شد كه انسان حاكم طبیعت شناخته می شد. به این ترتیب دستیابی به توسعه پایدار را با مشكل روبرو ساخت.با توجه به اینكه در راستاي عدالت محیطی دستیابی به توسعه پایدار متضمن وجود چهار عامل الف) محیط ب)جمعیت و منابع ، ج) اقتصاد ، د)فرهنگ و جامعه می باشد ، بنابراین نبود هریك از این عوامل مانع از دستیابی به توسعه پایدار و عدالت محیطی خواهد شد. در این بین محیط زیست نیز به عنوان یكی از عوامل اصلی توسعه پایدار كه در حیات انسانی نقش مؤثري را ایفا می نماید به وسیله اي اساسی براي دستیابی به توسعه زودهنگام بر اساس دیدگاههاي سودمحور موجود در جهان سرمایه داري تبدیل شده است.در صورتیكه روند فعلی بهره برداري و تخریب محیط زیست با تكیه بر مكاتب اصالت فایده و سرمایه داري ادامه یابد نه تنها مانع از تحقق توسعه پایدار خواهد شد بلكه آینده حیات را در زمین در معرض خطر نابودي قرار می دهد.