تمثيل درماني در نهج البلاغه

دایره شمول تمثیل، از تشبیه وانواع آن گرفته تا استعاره وكنایه را در بر می گیرد. استفاده از قدرت تصویرسازي تمثیل عموماٌ براي فهماندن بهتر یا تغییر و یا اصلاح نگرش فرد نسبت به موضوعی رواج داشته است. از آنجا كه اكثر عوامل افسردگی ها، تنش ها واضطراب ها ناشی از نگرش غلط افراد نسبت به موضوعی خاص است، علم روانشناسی نیز برآن شد تا بتواند از این نقش تمثیل در جهت درمان تنش هاي روانی استفاده كند. هدف از مقاله حاضر بررسی نقش تمثیل هاي نهج البلاغه در شناخت درمانی یا تمثیل درمانی از منظر نهج البلاغه می باشد. به این منظور ابتدا تمثیل تعریف شده ودایره شمول آن مشخص ومعلوم می شود. در مرحله بعدي مفهوم تمثیل درمانی مورد بررسی قرار گرفته وآن، معادل شناخت درمانی گرفته شده است. یعنی فرایندي از اصلاح بینش و شناخت غلط انسان نسبت به مسئله و امورمختلفی كه منجر به ایجاد تنش وافسردگی در انسان می شود. در تمثیل درمانی این فرایند درمان به كمك تمثیل، انجام می شود. در ادامه ویژگی هاي مثبت رویكرد تمثیل درمانی ذكر شده و به بررسی تمثیل درمانی در منابع دینی پرداخته شده واین نتیجه حاصل می شود كه استفاده از ثمثیل براي اصلاح وشناخت درمانی در اروپا بر اساس آموزه هاي یهودي ومسیحی دیریست كه مورد استفاده روانشناسان قرار گرفته است. همچنین به نقشی كه منابع اسلامی در تمثیل درمانی می تواند داشته باشد اشاره شده واز آن جمله نقش نهج البلاغه درارتباط با این فرایند، چنین روشن می شود: این كتاب سرشاراست ازتمثیل هایی هدفمند كه می تواند در تمامی جنبه هاي شناختی انسان براي فرایند شناخت درمانی مورد استفاده قرار گیرد.