ضرورت توسعه و چگونگي توسعه روستايي

طبیعت و جانوران دیگر همانند انسان از حقوقی خداداد برخوردارند كه باید رعایت شود. تحقق شعار فوق باید به گونه ای باشد كه در عین دستیابی به توانمندی های جدید در حوزه های فنی، اقتصادی و اجتماعی، زیست بوم خویش را دچار فرسایش و بحران نسازیم. تقدیرگرایی روح قالب تفكر و كنش در جامعه روستایی و عشایری ماست. بدین معنی كه بسیاری از روستاییان بین اعمال خود و تحقق مطلوب اهداف و مقاصد مورد نظر ارتباطی نمی بینند، بلكه آن را حاصل قضا و قدر و دست تقدیر روزگار می دانند. در حالی كه برنامه ریزی و بهبود روش ها، نیاز ضروری به تفكری دارد كه مبتنی بر ارتباطی عقلایی بین اهداف و مقاصد با اعمال و روش ها باشد. كنش های احساسی و قمارگونه از دیگر كنش های مضر در جامعه ما هستند سیر تبدیل شهرهای بزرگ به كلان شهرها و شهرهای كوچكتر به شهرهای بزرگتر به شكل نگران كننده ای ادامه دارد. روستاها به تدریج متروك شده و جمعیت ساكن آن مهاجرت نموده و به حاشیه شهرها پناه برده اند و اراضی كشاورزی روستاهای مجاور شهرها به سرعت موقعیت تجاری و مسكونی یافته و تغییر كاربری می یابند لذا توسعه منابع و بهره برداری اقتصادی از آن را چگونه می توان سامان و سازمان داد تا اهمیت بی بدیل و جایگاه تجدیدناپذیر محیط زیست در آن كاستی نگیرد و هزینه حفظ آن نه بر عهده دولتها كه بر عهده خود مردم باشد . انجام هر طرح توسعه روستایی بدون مشاركت عامه روستائیان نمی تواند به درجه بالایی از موفقیت نایل گردد و مشاركت فعال و داوطلبانه كشاورزان، با توجه به روحیه محافظه كاری ایشان، تنها با اجرای نمونه های عملی و در حد پایلوت و بدست آوردن نتیجه مثبت امكان پذیر است.