مديريت امور دنيوي در نهج البلاغه(راهبردي به راهكاري عملي در توسعۀ فرهنگي)

توسعۀ فرهنگی سنگ بنای توسعه در تمام ابعاد حیات بشری است؛ و بدون داشتن ارزش های فرهنگی كارآمد و پویا نمی توان جامعه را به سمت تعالی سوق داد. یكی از ابعاد توسعۀ فرهنگی توجه به امور دنیوی است كه بازتابی دوسویه در آموزه های اسلام و فرهنگ ایرانی دارد. در این پژوهش سعی بر آن است تا با روش تحلیل محتوا، مؤلفه های توسعۀ فرهنگی از آموزه های نهج البلاغه به عنوان یكی از اصلیترین منابع تعالیم اصیل اسلام، استخراج و با فرهنگ رایج در اندیشۀ برخی اندیشه ورزان ایرانی قیاس شود. درمجموع میتوان گفت: آخرت محوری از عمده ترین مؤلفه های مهم در مدیریت امور دنیوی است كه بر پایههای قناعت، اعتدال، میانه روی و امیداواری بنا شده است. این مفاهیم از مقوله های پرتكرار در حكمتهای نهج البلاغه بوده است. دنیاگریزی در دین با مفهوم ناپسند انگاشتن محرمات جهت رسیدن به اجر اخروی مطرح شده؛ اما بازخورد آن در فرهنگ ایرانی منجر به انزواطلبی، فقر، جبرگرایی و ناامیدی شده است.