جايگاه مديريت نوين توسعه روستايي در فرايند توسعه ملي و سياست هاي آمايشي

مديريت نظام نوين توسعه روستايي روندي بسيار پيچيده دارد كه براي موفقيت و رسيدن به توسعه پايدار و ماندگار نياز مستمر به توليد پايدار كشاورزي ، مديريت منابع طبيعي ، نهادها و مؤسسات ، زير ساختها ، بهداشت ، آموزش ، بازارها ، اعتبارات ، سياستهاي ملي و منطقه اي و ناحيه اي و آموز شي و به كارگيري مديريت مشاركتي و حاكميت ياري GOVERNENCE و استفاده بهينه از سازمانهاي غير دولتي NGO، CBO و ... را دارد، در واقع مي توان توسعه روستايي را به مثابه توسعه ملي تعريف كرد كه براي وصول به توسعه مديريت توسعه روستايي كارآمد ، با مديريتي توانا و پويا را طلب مي كند. در مديريت نظام نوين توسعه روستايي منظور ، توسعه كشاورزي و يا بهتر شدن رفاه اجتماعي روستائيان نيست ، بلكه طيف گسترده اي از فعاليتهاي مختلفي است كه با ديد آمايش سر زمين به خود اتكايي و خود سازماندهي روستائيان ، به ويژه انسانهاي فقير در روستاها ، منجر مي شود و از شيوه هاي نوين ، ارزيابي مشاركت مدارانه در روستا بر مبناي مردم سالاري و نگرشهاي بومي استفاده خواهد شد كه براي گريز از توسعه نيافتگي مرحله گذار از نو گرايي به مردم گرايي نوين و تقويت سازمانهاي غير دولتي در سطح ملي و ناحيه اي و محلي كه بتوانند هم سنگ با دولت ( دهياريها و ساير سازمانهاي ذي مدخل ) در مديريت روستايي عمل كنند. در واقع مديريت توسعه روستايي بايد پويا ، پايدار و همه جانبه باشد. مشخص نبودن جايگاه مديريت توسعه روستايي در سياستگذاريهاي كلان ايران و توسعه ملي كشور و عدم نگرش آمايشي معضل بزرگي است ، زيرا توسعه ملي كشور با توسعه روستايي ارتباط تنگاتنگ دارد و براي وصول به توسعه نوين روستايي ، به طور زير ساختي ، پايه ها و اسكلت مديريت اجرايي مربوط به روستا را با ديد آمايشي بايد تقويت نمود. زيرا توسعه روستايي و توسعه ملي كشور ارتباط دو لازم و ملزوم يكديگرند و بدون توسعه روستايي و سياست هاي آمايشي تنها با مديريت قوي نمي توان به توسعه ملي دست يافت. در يك نگاهي كلي با توجه به نظر دانشمندان و نظريه پردازان آمايش سرزمين ، برنامه ريزي روستايي و نياز مديريت توسعه روستايي پويا در ايران به ع لت اتخاذ برنامه ها و راهبردهاي نامشخص همواره با فراز و نشيبهايي همراه بوده است ، كه مهمترين مسئله در اين راستا نپرداختن به هدفهاي جزئي و كاربردي در برنامه هاي توسعه روستايي توسط مديريت فعال در اين بخش بوده است و يا به عبارتي تبيين نكردن راهبردها به طور درس ت بوده است ، زيرا در تركيب ديد آمايشي و مؤلفه هاي مديريت توسعه روستايي (قدرت ، برنامه ريزي ، كنترل و نظارت ، انگيزش ، هدايت ، تصميم گيري، نگرش فضايي و كلي نگري ) در كشورمان سازمانها تاكنون با هم هارموني نداشته اند و هميشه به عنوان يك چالش مطرح بوده است.