نظام هاي سنتي توليد زراعي نمودي از دانش بومي و توسعه پايدار مبتني بر مشاركت هاي مردمي

توسعه يكپارچه معطوف به توسعه پايدار در سطوح منطقه اي، شهري و روس تايي است بديهي است هر گونه ناپايداري در اجزاء تشكيل دهنده نظام ملي باعث ناپايداري در تمامي سطوح اين نظام خواهد شد. بعد فرهنگي توسعه ، مجموعه اي از تركي بهاي رواني - جامعه شناختي، عوامل اقتصادي، ف نشناختي و علمي را در بر م يگيرد توسعه متوازن تنها با دخالت دادن عوامل و داده هاي فرهنگي در راهبردهايي كه هدفشان اجراي توسعه است تحقق مي يابد يكي از است كه در جريانات تعاملي كمتر به حاشيه رانده « دانش بومي » دستاوردهاي ماندگار انسان ها در محيط زندگي خود شده و بخش مهم فرهنگ يك جامعه را تشكيل مي دهد. دانش بومي به عنوان دستاورد جوامع انساني حاصل قرن ها آزمون و خطا در تعامل با محيط است. توسعه متوازن و پايدار نيز مي تواند با دخيل نمودن توان هاي فرهنگي و اجتماعي كه مهم ترين جنبه آن دانش بومي است طر حريزي شود تا از اين طريق در پرتو آن پايداري زيست محيطي ، اكولوژيكي و اجتماعي تحقق يابد و به توسعه اجتماعي و اقتصادي و توسعه انساني منتهي گردد. روش تحقيق در مقاله حاضر از حيث ماهيت، توصيفي - تحليلي و از حيث گردآوري اطلاعات، اسنادي است. سؤال اساسي پژوهش حاضر اين است كه چگونه م يتوان از دانش بومي در راستاي توسعه پايدار در برنام هريزي روستايي بهره گيري نمود؟ براي پاسخگويي به ان سؤال در اين مقاله سعي شده تا با بيان مفاهيمي چون دانش بومي و توسعه پايدار و تشريح فر آيند توسعه پايدار روستايي و همچنين مشارك تهاي مردمي در نظا مهاي مردم نهاد توليد سنتي، مانند تعاون ي هاي كهن و نظام هاي بهره برداري و روي ههاي حقوقي حاكم بر آنها به بررسي نقش دانش بومي و نمودهاي عيني آن در تحقق اهداف توسعه پايدار روستايي پرداخته شود.