سعه صدر آسمان ، روايتي از شعر آييني افغانستان

در واقع شعر آیینی كه شعر عاشورایی اش هم میخوانند، از همان روز عاشورا با رجزخوانی های یاران امام حسین (ع) آغاز شده است. آنجا كه علمدار رشید كربلا در مقابل لشكریان یزید قرار گرفت و فریاد زد: «والله ان قطعتمو ایمینی / انی آحامی أبداً عن دینی...» كه بیگمان خود، یك شعر است . اگر در ادبیات فارسی به دنبال شعر آیینی باشیم، مستند است مكتوب ما را به قرن چهارم میریبین اندا. بسیاری از شاعران بزرگ پارسی گوی به ادبیات آیینی عاشورایی توجه خاصی داشته و به آن وفادار بودهاند. آنجایی كه حضرت مولانا میفرماید: «كجایید ای شهیدان خدایی / بلاجویان دشت كربلایی»، یا این مصراع از غزل زیبای ابوالمعانی عبدالقادر بیدل «آیینه در كربلاست، ما همه بی غیرتیم» از نمونه های روشنی است برای ادبیات امروز ما. گذشته از آن ، در این مقاله در پی بررسی و ریشه یابی شعر آیینی افغانستان در سال های دور نیستیم ، بلكه نگاهی خواهیم داشت به سالهای اخیر كه می توان را به دو بخش قبل و بعد از انقلاب اسلامی افغانستان دسته بندی كرد. با آن كه به گواه تاریخ، حكام جابر و متعصب افغانستان پیش از انقلاب اسلامی افغانستان، نمیخواستند و، نمی گذاشتند ادبیات؛ آن هم ادبیات آیینی و شیعی رشد داشته باشد، با آن هم شعر خوانی های حماسی و نوحه خوانی های مذهبی پیوند مردم و عاشورا را نگه داشت. «ذاكر خوانی» كه با اجرای گروهی كودكان در تكیه خانه ها همراه بود ، یكی از آن موارد است .