بارقه هاي مدرنيسم و پست مدرنيسم در داستان هاي گمنام ادبيات معاصر فارسي

هنر داستان نویسی در طول زمان شكل( FORM ) های گوناگونی را تجربه كرده است شاید هیچ نوع genre ادبی به اندازه این نوع دچار استحاله های صوری نشده باشد. این مدخلیت داشتن بی انتهای نوع داستان به دلیل فضای باز روایی و چهارچوب بی حصار آن است به طوری كه از قرن هفدهم میلادی این آزادی از مسیر روایت افسانه ها و حكایات به داستان پردازی و سپس به رمان های عظیم منتهی شد كه اكنون در كنار تمامی دستاوردهای انسان، جزو ارزشمند ترین میراث بشریت هستند. با جستجودر فرهنگ های مختلف در طول تاریخ، نمی توان ملتی را یافت كه گستردگی ادبیات آن به پای ادبیات فارسی برسد. اما همواره چه در ذهن عامه و چه در میان خواص ایرانی نوع داستان در مرتبه ای پایین تر از نوع شعر قرار داشته و هرگز به قداست شعر ( كه گویی هم چون در عقاید یونانیان باستان هدیه خداوند است) دست نیافته. به همین دلیل است كه همواره داستان نویسان و داستان های با ارزشی نادیده مانده و از چشم مردم و حتی منتفدین پنهان مانده است نوشتار حاضر به بخش مهمی از این میراث پنهان می پردازد و به طور خلاصه علت های پیشرو avant garde بودن این آثار را بر می شمرد.