ناتوريسم يا طبيعت گرايي در قصايد انوري

در سرودن اشعار و صفی، محسوسات نقش مهمی در تصویر نگاری شاعر و پیدایی صور خیال او دارند؛ چرا كه سرایندگان توانا به مدد ذوقی، هر آنچه از اشخاص و صحنه های زندگیو طبیعت احساس كنند به كمك نیروی تخیل بازافرینی می كنند.و چون نقاشانی چيره دست به تصویر می كشند در این میان عناصر طبیعت نقش عمده ای در ترسیم وصف شاعرانه ایفا می كنند. همسان پنداری یا یكسان نگری مواد ذهنی شاعران با طبیعت كه با استفاده از ابزارهای بیانی تشبیه، استعاره، مجاز و كنایه و ... از سوی آنان پرداخته می شود در قالب ناتوریسم جای می گیرد. توانایی انوری در تخیل و احضار كلمات و تركیبات و چیرگی او در كاربرد شگردهای بیانی و زبانی و ذهنی آماده دریافت كلی شعر، كه محور عمودی خیال خوانده شده، نیز توانمندی او در آوردن تصاویر جزیی و كوچك در هر بیت كه محور افقی خیال نام دارد، توانسته است توفیقی او را در خلق قصاید غرا فراهم او را اثر این میدان از آن خورد كرده است. مقاله حاضر، تلاشی است در جهت نقد و بررسی طبیعت گرایی شعر انوری كه با تكیه بر قصاید او پذیرفته است. در شعر او وصف ابر و باران ، آسمان و اجرام شناخته شده آن، فصل ها، عناصر أربعه، جماد و نبات و انسان و حیوان، همگی به كار گرفته می شوند تا گاهی جنبه تصویری خود آنها به نمایش درآید و گاهی جنبه (( قدسی و جاودانگی)) ممدوح ترسیم شود. نگارنده كوشیده است در سه حوزه كاربرد وصف طبیعت در تغزل قصيده ، توصیف ممدوح و توصیف طبیعت در شرایطه، قصاید را بررسی نماید.