(( را )) و آموزش آن به زبان آموزان زبان فارسي

تكواژ (( را )) در دهه های اخیر توجه بسیاری از زبان شناسان ایرانی و غیر ایرانی فارسی دان را به خود جلب كرده است. این زبانشناسان با بهره گیری از نگرش های پیشین در دستور زبان سنتی سعی كرده اند كه این تكواژ را با توجه به مفاهیم مطرح در زبان شناسی امروز بررسی كنند. در این جستار، پس از نگاهی گذرا به مطالعات پیشین نشانگر «را» به بررسی نمونه هایی بر گرفته از متدهای آموزشی زبان فارسی، ویژه ی زبان آموزان خارجی و همچنین مثال هایی از كتاب های فارسی آموزش و پرورش، كه پیكره زبانی مرا تشكیل می دهند، می پردازم. دلیل توجه من به این تكواژ مشكل دانشجویان غیر ایرانیم در كاربرد آن است. شم زبانی فارسی زبانان از یك طرف مانع از كاربرد اشتباه این نشانگر می شود و از طرف دیگر باعث می شود كه به راحتی از كنار اشاره های زبر زبانشناسی métalinguistiques و توضیحات كمینه گرا بگذرند. شیوه ی آموزش گام به گام و از ساده به مشكل متدهای آموزش زبان فارسی كمكی به آموزش درست این نشانگر نمی كند. در بعضی از نوشته های برساخته ی این متد ها «را» به ناجار در درس های نخستین بكار رفته است و نمونه ها نشان خواهند داد كه در این سطح از آموزش زبان فارسی نه تنها گره ای از درك كاربرد پیچیده ی این تكواژ باز نمی كنند بلكه باعث آشفتگی و پریشانی زبان آموز می شوند. بر همگان آشكار است كه حوزه ی نحو SyntaXe و حوزه ی گفتار و كلام discours با هم در ارتباط تنگاتنگ هستند و نمی توان نشانگر «را» را فقط از مقوله ی ساختار نحوی بررسی كرد. ناگفته نماند كه مقوله ی معنایی Sémantique نیز نقش مهمی را بازی می كند. و زبان آموز بزرگ سال كه فاقد شم زبانی فارسی زبان است باید همزمان با این سه مقوله مواجه شود تا بتواند قواعد حاكم بر آن را تا حدودی درك كند.