شهرسازي مشاركتي رويكردي نوين در مديريت شهري كلان شهرها (مطالعه موردي منطقه يك شيراز)

امروزه بارشدفزاینده جمعیت دركلان شهرهادرسطح جهان بویژه دركشورهای درحال توسعه وبه دنبال آن افزایش مشكلات ومسائل ناشی ازروندشهرنشینی لجام گسیخته درسطح این كشورهادرابعاد مختلف ،لزوم رویارویی بااین چالش های جدیدشهرنشینی موجب ضرورت دگرگونی هایی درشیوه های مدیریت شهری دركلان شهرهاراشده است،بنابراین شهرسازی مشاركتی به عنوان یك رهیافت جدید ویك نظام برنامه ریزی كارآمدمی توانددرصورت تحقق دقیق وكارشناسانه بادرنظرگرفتن تمامی جوانب وشناخت كام ازنظرات وخواسته های ساكنان هرشهر بسیاری ازمشكلات امروزه دركلان شهرهاراكاهش وبه مرورزمان ازبین ببرد.روش این پژوهش براساس هاد كاربردی و براساس ماهیت توصیفی- تحلیلی می باشد وجمع آوری این اطلاعات براساس مطالعات كتابخانه ای ،اسنادی و میادانی انجاام گرفته است .بدین منظوردرراستای دستیابی به اهدا این پژوهش ابتداپرسشنامه ای ازنوع سئوالات بسته پاسخ بااساتفاده ازطیف لیكرت كه دارای روایی وپایایی مناسب بوده تدوین وبراساس روش نمونه گیری به شیوه تصادفی درسطح منطقه یك شیرازتوزیع شدوسپس داده های بدست آمده راباستفاده ازنرم افزار SPSS موردتجزیه وتحلی قرارداده ودرنهایت به اراله راهكارهایی جهت مشاركت بهینه ساكنان منطقه مبادرت شده است. نتایج این پژوهش نشان می دهدرابطه معنادار بین عدم وجودبرنامه ریزی صحیح ونقش آن درمشاركت كمترشهروندان منطقه یك شیراز وارتباط معنا داربین شیوه های مدیریت شهری ومیزان مشاركت پذیری بیشترساكنین منطقه وجوددارد.به نظرمی آیدجهت مشاركت بیشترساكنان منطقه ضروری است مدیران شهری هرچه سریعتربرنامه ریزی های لازم راانجام داده وباتغییردرشیوه های مدیریت سنتی گذشته باعث افزایش میزان مشاركت مردم دربرنامه های توسعه شهری شوند.