بررسي نشانه - معناشناختي منظومه ((صداي پاي آب)) سپهري

این مقاله در پی آن است تا رویكرد نشانه معناشناختی، چگونگی شكل گیری نظام عاطفی را در منظومه صدای پای آب سروده سهراب سپهری بررسی كند. درواقع هدف از این مقاله، آن است كه نشان دهد چگونه مسلمان عارف، ابتدا شناخت ارجاعی خود را به مرحله صفر می رساند. سپس در ارتباطی عاطفی - تنشی چگونه مسلمان عارف، ابتدا شناخت ارجاعی خود را به مرحله صفر می رساند. سپس در ارتباطی عاطفی تنشی و در سیری عرفانی، به مقام وحدت با هستی و در نگاهی فراتربه وحدت با هستی مطلق نایل می شود. او در سایه چنین نگاهی ، به ساختار تاویلی و نشانه شناختی آن ها دست می یابد و در فرایندی حسی ادراكی، آن ها را به پدیداری معنادار تبدیل می كند. كشف چنین ساختاری، در پرتو نقد نشانه -معنا شناختی امكان پذیری است. نگاه عرفانی سپهری به نماز، بازتاب چنین نگرشی است و همین نگاه است كه سبب شده تا این منظوم به یكی از ماندگارترین آثار تبدیل شود.