تحليل و بررسي كاربرد صفات اسامي در ادبيات منظوم كودكان (( با تاكيد بر آثار يميني شريف ، رحمان دوست ، كشاورز ، قاسم نيا ، رسوليان )

نام گذاری روی افراد به دوران های اولیه زندگی بشر برمی گردد. این نظریه هم موردپذیرش است كه اولین كلماتی كه توسط انسان بیان شده نام هایی بوده است كه انسان برروی افراد و حیوانات واشیا می گذاشت. لذا به نظر می رسد كه نام گذاری لازمه زندگی اجتماعی بشر است. نام گزینی یكی ازنخستین فعالیت های فكری وفرهنگی بشرو لازمه زندگی اجتماعی بوده است. ایرانیان ازدیرباز به این سنت پسندیده با حساسیت نگریسته و آرمان های دست یافتنی خود را در قالب گزینش نام افراد كه معتقد بوده اند، در شكل گیری شخصیت روحی و فكری آن ها موثر است. در همین راستا در این مقاله كاركرد نام و جلوه های آن در قالب ساختار صفت و موصوف در 120 اثر از پنج شاعر معروف ادبیات كودك در حوزه ی نظم بررسی شده است.