بررسي نقش معماري منظر در عرصه هاي عمومي شهري با رويكرد روابط اجتماعي

معماری منظر قدمت دیرینه ای در كشور ما دارد كه در باغسازی ایرانی به اوج خودش رسیده است.به خدمت گرفتن این نوع نگرش معماری در احیا سازی فضاهای شهری به ویژه در اماكن عمومی و عرصه های گردهمایی نقش ویژه ای را می تواند به همراه داشته باشد ، همچنین كمك شایان توجه ای به زیباسازی شهر كند،كه ما در بسیاری از كشورهای در حال توسعه شاهد و ناظر آن هستیم. چنانچه در كشورما با پیشرفت تكنولوژی و زندگی ماشینی و كم رنگ شدن روابط اجتماعی فقدان چنین فضاهایی بیشاز پیش احساس می شود. در این مقاله تلاش شده تا نقش معماری منظر در بهبود و ارتقای مكان های عمومی و عرصه های تعیین شده شهر پررنگ تر جلوه داد شود و با توجه به این مسئله كه آیا روابط اجتماعی در بهبود كیفیت فضاهای عمومی و عرصه های باز شهری تاثیرگذار است ؟به نقش واهمیت معماری منظر در این تحقیق تاكید شود .سازماندهی محیط زندگی با تعریف روشن عرصه های خصوصی وعمومی وایجاد سلسله مراتب فضایی میسر می شود و عرصه های تعریف شده ی زندگی نیز، احساس تعلق به محیط را افزایش می دهد و به محیط های شهری هویت می بخشد.ارائه یك الگوی كار آمد و مناسب در بخش فضاهای شهری و پاسخ گویی به حداكثر نیازهای مورد انتظار افراد در منظر و عرصه های عمومی از اهداف این مقاله می باشد . به عبارتی دیگر با آگاهی وشناخت ازاین عرصه ه ا می توان فضاهایی متناسب درجهت روابط اجتماعی افراد درفضاهای شهری ازلحاظ كالبدی شناسایی و در معماری لحاظ كرد.