سازمان كشاورزان ساختاري براي ساماندهي مشاركت توليدكنندگان كشاورزي در امنيت غذايي پايدار

چكيده امنيت غذايي به معناي دسترسي همه مردم، در تمام اوقات به غذاي كافي و سالم براي داشتن يك زندگي سالم، تعريف جامعي است كه در سطح بين المللي پذيرفته شده و بر سه عنصر موجود بودن غذا، دسترسي به غذا و پايداري در دريافت غذا تأكيد دارد. رشد روز افزون جمعيت و نياز بيشتر به غذا و پيشرفتهاي علمي موجب شده است نظامهاي كشاورزي كشورهاي در حال توسعه دگرگون شوند. سازمان خواروبار و كشاورزي ملل متحد نيز در اكثر كشورهاي درحال توسعه براي مشاركت بيشتر كشاورزان در طرحهاي توسعه كشاورزي و روستائي و دخالت دادن آنها در سياستهاي توسعه مربوط به خودشان با توجه به نيازها و امكاناتشان، به ترويج تشكيل تشكلها و سازمانهايي در ميان كشاورزان و جلب حمايت مسئولان كشورها از اين تشكلها پرداخته است. هدف اين مقاله طرح و بررسي تجربيات كشورهاي مختلف در خصوص سازوكارهاي اجرايي و كاركردي سازمانهاي كشاورزان و ارائه چارچوبي براي توانمند سازي و سازماندهي كشاورزان براي نيل به امنيت غذايي پايدار است. در اين راستا ميتوان به سازماندهي سازمان كشاورزان در ويتنام با محوريت حمايت از بازار غذاهاي با كيفيت، در آمريكا با محوريت اقدام جمعي و دسترسي به بازار، در آمريكاي لاتين با محوريت نقش اين سازمانها در تحقيقات كشاورزي و انتقال فناوري، و مشاركت كشاورزان در اختيارات بازار كشورهاي صادركننده قهوه و محوريت مزاياي سرمايه اجتماعي در بهره وري از سازمانهاي كشاورزان درسريلانكا اشاره كرد. بررسي و تحليل ساختارها، اهداف و برنامههاي اين نمونهها و نمونههاي مشابه نشان از اثر بخشي و موفقيت اين تشكلها در حوزه كاري خود دارند. ازاين رو، طراحي سازوكاري كارا و هدفمند براي تأسيس، فعال سازي و توانمند سازي سازمانهاي كشاورزان با محوريت مزيتهاي منطقهاي و محلي ميتواند روند توسعه پايدار را در كشور تسريع بخشد. كلمات كليدي :