ناهنجاريهاي آموزش هنرجويان دانشكده هاي هنر و معماري در شهرهاي كوچك ايران

از آنجا كه منظر محیط مصنوع و نیز قضاوت جامعه در مورد «معماری خوب» بویژه در شهرهای كوچكتر ایران متأثر از بخش بزرگی از بدنه جامعه حرفه ای معماری، یعنی كارشناسان و تكنسین های معماری است، نگارنده با تكیه بر تجربه خود از تدریس برخی از این دروس و مباحث روانشناسی تربیتی و با طراحی پژوهشی پیمایشی كه در آن قضاوت هنرجویان در مورد شاخص های معماری خوب، به بررسی ساختار ذهنی و معیارهای قضاوتی كه ناخودآگاه در ذهن این دسته از هنرجویان القا می شود و منشأ شكل گیری آنها در ذهن هنرجویان، پرداخته است. این نتایج نشانگر آن است عملكردگرایی در تحلیل وعدم قابلیت تحلیل عمیق و نیز ضعف در فهم زیباشناختی، از ویژگیهای این دسته است. بعلاوه دیدگاه نخبه گرایانه مستتر در آموزش معماری دانشگاهی، كمابیش در این حوزه هم نفوذ دارد و به این واسطه، آموزش این بخش از كیی از رسالتهای اصلی خود كه كاه ش فاصله حرفه معماری و جامعه است، بازمانده است. شیو ه های تفكر و رو یكردهای یادگیری در هنرجویان هنرستانی برخلاف هدف اولیه، به سمت آموزشهای طراحانه دانشگاهی میل پیدا كرده و با این حال به دلیل اتكاء به كتاب درسی و عدم یادگیری مفاهیم آن در ضمن «عمل» موضوعات ارائه شده، عمق پیدا نكرده است. به طور كلی ناكارآمدی سیستم آموزشی هنرستانها در انتقال مناسب ارزشهای معماری، یافت های اساسی است كه این نوشتار بر آن تأكید دارد.