تاثير روشهاي مختلف كاربرد گچ معدني بر ميزان نفوذ آب در خاك بستر گورابها

با توجه به اهمیت تغذیه سفره های آب زیرزمینی از طریق هدایت آبهای سطحی به حوضچه های تغذیه و لزوم حفظ كارایی آنها، در این طرح تحقیقاتی تاثیر كاربرد گچ معدنی بر میزان نفوذ آب در خاك بستر در قالب طرح كاملا تصادفی با پنج تیمار در سه تكرار در آزمایشگاه مورد بررسی قرار گرفت. واحدهای آزمایشی شامل سیلندرهایی از جنس پلیاتیلن با قطر ۳۰ سانتی متر و ارتفاع ۱۵۰ سانتی متر بود كه پس از ریختن ۱۰ سانتی متر مواد درشت دانه به عنوان فیلتر، ۴۰ سانتی متر از خاك بستر گوراب در آنها ریخته شد. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از:۱- تیمار شاهد (بدون افزودن گچ معدنی)، ۲- اختلاط گچ به میزان نیم كیلوگرم در متر مربع با خاك بستر گوراب قبل از آبگیری، ٣- اختلاط گچ به میزان یك كیلوگرم در متر مربع با خاك بستر گوراب قبل از آبگیری، ٤- اضافه كردن گچ به میزان نیم كیلوگرم در متر مربع به آب گوراب پس از آبگیری، ٥- اضافه كردن گچ به میزان یك كیلوگرم در متر مربع به آب گوراب پس از آبگیری. آب مورد استفاده همان سیلاب ورودی به گوراب بود. پس از اعمال تیمارها، اندازه گیری میزان نفوذ آب به صورت روزانه انجام گرفت. نتایج تجزیه و تحلیل آماری نشان داد كه ازمیان تیمارهای مورد بررسی ، تیمار با كاربرد 0/5 كیلوگرم در متر مربع گچ معدنی پس از آبگیری ، در مقایسه با تیمار شاهد و سایر تیمارها در روز اول و دوم، سرعت نفوذ آب افزایش معنی داری داشته و این افزایش ها از نظر آماری در سطح ۵ درصد معنی دار گردید. با توجه به تاثیر این تیمار در افزایش سرعت نفوذ و عدم تغییر عمده در كیفیت آب خروجی، كاربرد آن در شرایط مشابه پیشنهاد می گردد.