معماري پايدار و نقش آن در اثار نادر خليلي

پرداختن به معماری پایدار و اسباب شكل گیری چنین رویكردی در طراحی های معماری، لازمه شناخت عمیق تری از اهداف و توصیه های پایداری می باشد .از سویی حل مشكلات كالبدی، فرهنگی- اجتماعی واقتصادی و پیوستگی شدید این موضوعات، ما را به سوی معماری بومی و رویكرد پایداری سمت می دهد به گونه ای كه آموزه های آن،امروزه در طراحی معماری به خلق یك اثر معمارانه منجر می شود. بهره گیری از اصول معماری پایدار یكی از روش ها در جهت بر آورده كردن نیازهای بشری است كه در معماری بومی ایرانی متجلی گشته است. آن چه كه معماری بومی ایرانی را پایدار می سازد، توان پاسخگویی آن به نیاز های گوناگون بشری در طول تاریخ بوده و سازگاری با اقلیم به عنوان یكی از اصلی ترین وجوه پایداری، كه در اكثر این فضاهای معماری مشاهده می شود. در این مقاله با بررسی و تحلیل آثار نادرخلیلی كه با نگاهی متفاوت به عنصر خاك، خاك را همچون گوهری نایاب اصیل مانند فرزندی در دامن طبیعت در خدمت معماری قرار داده و با استفاده از این عنصر كه یكی از ارزان ترین و اقلیمی ترین مصالح موجود در طبیعت است به ارایه روش نوینی چون استفاده از سیستم ابر خشت و ایجاد بنا های كیسه خاكی با بهره گیری از شیوه های ساخت و مصالح بومی پرداخته است كه توانسته است تلفیقی از معماری بومی و معماری مدرن را به نمایش بگذارد.مقاله حاضر با توجه به ماهیت بحث توصیفی-تحلیلی بود بر پایه مطالعات كتابخانه ای شكل گرفته است.