نمودهايي از اخلاق حرفهاي معلمي در آثار منظوم و منثور ادبيات فارسي

بدون نظام شایستة آموزشی و تربیتی، نمیتوان به جایگاهی از رشد و شكوفایی رسید. آموزش اساسی و زیربنایی ، نیازمند معلمی است كه راز و رمز تعلیم و تربیت را بداند و خودش الگوی تربیتی برای متعلمین باشد و خود را به صفات ارزشمندی بیاراید تا بتواند بر دانشآموزان اثر مثبت گذاشته و نتایج مطلوبی به دست آورد. اخلاق حرفهای در آموزش و پرورش مجموعهای از اصول و استانداردهاست كه رفتار معلمان و از طرفی دانشآموزان را تعیین میكند و یكسری فرایندهای مبتنی بر فكر و جهتیابی و یك فرایندهایی نیز برای تحقق اهدافش دارد. به عبارتی اخلاق حرفهای، سبك چگونه زیستن و چگونه رفتار كردن با دانش آموزان را مطرح میكند و سبب شكلگیری باورها و اعتقادات شخصی در نهاد دانشآموزان میشود؛ این باورها، دانشآموزان را مسؤلیت پذیر و قانونمند مینماید و نتیجه قانونمند بودن شدن، دستیابی به هدفی است كه اخلاق حرفهای معلمی به دنبال آن است. آثار منظوم و منثور ادبیات فارسی، عالی ترین مباحث اخلاق حرفهای معلمی را در موجز ترین و زیباترین صورت ، بیان كرده اند. با استخراج و بررسی اشعار و حكایات در بین شاعران مطرح و طراز اول ادبیات فارسی، راهبردهای جدیدی فرا روی معلمان باز خواهد شد. مقاله ی پیش رو در خصوص «اخلاق حرفهای معلمی» در آثار ادبی نگارش یافته است. نویسنده در این مقاله به بررسی مسایل اخلاقی مربوط به اخلاق حرفهای معلمی در این آثار می پردازد. بیشك، شاعران و عارفان ادب فارسی، آثاری سرشار از پندهای اخلاقی و آداب زندگی و حكمت عملی معلمان، خلق كردهاند