فقه سياسي و روابط بين الملل با تاكيد بر سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران

تحولات اخیر در مبحث مربوط به دسته بندی های ابواب فقه، منجر به حركت به سمت تخصصی شدن وشكل گیری رشته های خاص فقهی شده است. فقه سیاسی نیز از این امر جدا نیست و به عنوان یك باب تخصصی از فقه، كه شامل مسائل مربوط به حسبیه، حكومت، سیاست خارجی، جهاد و حقوق بین الملل می گردد، ایجاد شده است. با تحقق انقلاب اسلامی دوره ی جدیدی از گسترش فقه سیاسی آغاز می شود. این تحرك خصوصا در عرصۀ سیاست خارجی وروابط بین الملل، به طور مشخص نمود یافته است. روابط بین الملل، در معنای عام خود كه شامل انواع روابط سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و مانند آنها می شود كه در ورای مرزهای دولت صورت می گیرد و آثار ونتایج سیاسی دارد، تعریف می شود. حال این سوال مطرح می شود كه فقه سیاسی در روابط بین المللی و الگوی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران دارای چه نقشی است؟ پاسخ در قالب این فرضیه است كه تعریف خاص فقه سیاسی از سیاست خارجی و نوع تعریفی كه از برقراری روابط بین المللی ارائه می دهد، سازنده ی مبانی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در روابط بین المللی است. این الگو استقلال ملی را با بهره گیری از مبانی فقهی در چارچوب خود قرار داده است. فقه سیاسی با ساختن هویت اسلامی و مذهبی، با توجه به دیدگاه سازه انگاری، تعیین كننده مجموعه ای از قواعد و هنجارهایی است كه نقش دهنده به سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران است.