جايگاه روش پژوهش اقدام پژوهي در نظام تعليم و تربيت

اقدام پژوهی یكی از مهمترین روش های پژوهش كیفی در علوم تربیتی و یكی از روش های افزایش دانش و كسب تجربه در عرصه تعلیم و تربیت است. اقدام پژوهی یا پژوهش عمل نگر یكی از روش های تحقیق توصیفی است كه به منظور توسعه و گسترش مهارتها یا رویكردهای جدید و حل مسئله با استفاده از كاربرد مستقیم روش ها و مهارتها در مراكز آموزشی و یا محیط های واقعی و شغلی صورت می گیرد. این روش به صورت عملی و مستقیم در شرایط واقعی به كار برده می شود و به كمك آن میتوان چارچوبی برای حل مسائل و گسترش و توسعه مهارتهای جدید فراهم آورد. اقدام پژوهی رویكردی سازنده در جهت گسترش توانایی های معلمان جهت اصلاح و بهبود روشها به منظور شناسایی مسائل و حل آنها در محیط های آموزشی است. آموزش و اشاعه روش های پژوهشی در میان معلمان منجر به توسعه فرهنگ پژوهش در نظام آموزشی شده و از این رهیافت مهارتهای معلمان توسعه یافته و نیازهای آموزشی برآورده می شود. با توجه به پیوند استواری كه میان اقدام پژوهی و ارتقاء كیفیت آموزش در نظام های آموزشی وجود دارد، شایسته است كه در برنامه ریزی های آموزشی، اقدام پژوهی مورد توجه قرار گرفته و راهكارهایی تدوین شود تا معلمان و تمامی دست اندركاران امور آموزشی با آگاهی از این اقدام ارزنده، فعالیت های خود را با توجه به نیازهای جامعه و منابع موجود به گونه ای طرح ریزی نمایند تا بهترین نتیجه برای دانش آموزان، نظام آموزشی و كل جامعه به دست آید.