برنامه ريزي فضاهاي امن شهري در محلات (نمونه موردي محله آبك "گلابدره" واقع در منطقه يك شهرداري تهران)

یكی از نیازهای اولیه انسان برای زندگی داشتن امنیت است. امنیتی كه بخش عمده ی آن در فضاهای شهری شكل می گیرد. عوامل مؤثر در ارتقاء امنیت، پیشگیری از جرم و ناهنجاری ها و كجروی های اجتماعی است.احساس امنیت در یك شهر به عوامل بسیاری بستگی دارد و در این تحقیق سعی شده است به شناخت و معرفی این معیارهای تأثیرگذار فضایی كالبدی بر فضاهای نا امن شهری مورد بررسی قرار گیرند. در شهرسازی ایجاد فضاهای امن یكی از ضروریات اساسی است، در یك شهر فضاهای شهری به دلایل گوناگون می توانند به صورت نا امن درآیند. در طول زمان، تئوری های بسیاری پشتوانه ی فكری اقدامات و برنامه ریزی ها را تشكیل داده اند كه یكی از جدید ترین و كاربردی ترین آن ها، نظریه ((پیشگیری از جرم با استفاده از طراحی محیطی)) یا CPTED است. هدف از این تحقیق، مشخص نمودن معیارها و ضوابطی است كه با استفاده از محیط می توانیم به پیشگیری از جرم كمك كنیم. این مقاله ابتدا با بیان مختصری از تئوری های مطرح شده از سوی صاحب نظران این مبحث فضای قابل دفاع تعاریف مربوط را از جنبه های مختلف فیزیكی و اجتماعی بررسی می كند و به رویكرد – CPTED پرداخته و جنبه های مختلف آن را بررسی می كند و در ادامه به بررسی محدوده مطالعاتی پرداخته و با استفاده از خود افراد ساكن در یكی از محلات شهر تهران (محله آبك واقع در منطقه یك شهرداری تهران) از طریق پرسشنامه ای (بر پایه رویكرد CPTED) استفاده می شود تا زمینه های كاهش احساس امنیت را در محله خود را شرح دهند. روش تحقیق پژوهش حاضر تحلیلی و اسنادی است كه به تبیین محتوایی و مكانیسم كارایی این رویكرد در محیط های شهری توجه خواهد كرد.