فرصت هاي توسعه پايدار با ورود تشكل هاي آب بران در عرصه برنامه ريزي و مديريت منابع آب

آب به عنوان مهمترین عامل محدود كننده توسعه كشاورزی در اغلب كشورهاشناخته شده است.كشورهایی كه در مناطق خشك و نیمه خشك قرار دارند و دچار كمبود آب می باشند می باید راهبرد خاصی در جهت استفاده صحیح و بهینه از آن داشته باشند تا مدیریت صحیح بر مشكلات كمبود آب غلبه نمایند. بر اساس مطالعات انجام شده یكی از راههای استفاده بهینه از منابع آب، مشاركت كشاورزان در احداث، نگهداری و بهره برداری از شبكه آبیاری و زهكشی در قالب تشكل های منسجم می باشد. تشكل های آب بران به عنوان یكی از اشكال سازمان های مردمی، دارای قابلیت های فراوان جهت ایفای نقش،در حمایت اقتصادی جوامع می باشند. این تشكل ها، نوع خاصی از سازمانهای اجتماعی محلی است كه معمولاً در یك بخش یا حوزه آبیاری بصورت یك گروه رسمی كه دارای ماهیت حقوقی است، تشكیل می شوند و مدیریت تمام یا قسمتهایی از شبكه را بر عهده می گیرد. نقش تشكل های آب بران بسیار مهم و كلیدی است زیرا آنها می توانند در ایجاد ارزش واقعی آب و حفاظت از آن، همچنین تاسیسات و توزیع آب كمك نمایند. درگیری تشكل های آب بران در فرایندهای تصمیم گیری برای پیشگیری از اختلافات و رفع موانع اجتماعی ضروری است. همچنین ایجاد تشكلهای آب بران ارتقاء كارایی و بهره وری را به همراه خواهد داشت. تجارب موفق ورود تشكل ها در عرصه مدیریت پروژه های آبیاری درسایر كشور ها، تاكید بر ظرفیت ها و پتانسیل بالقوه این گونه از سازمان های اجتماعی می گذارد كه پشتیبانی سازمان های دولتی تا تقویت ریشه های نوپای آنها را در عرصه مدیریت نوین منابع آب،كامیابی این تعاونی ها را تضمین خواهد نمود بنابر این می توان با تقویت تشكل های مردمی و انتقال مدیریت آبیاری به آنها، زمینه های كاهش تصدی گری دولتی، واگذاری نقش فعال به مردم، اشتغالزایی و توسعه پایدار منابع آب را فراهم نمود.