تعيين ميزان مقاومت به ونكومايسين و متي سيلين در سويه هاي استافيلوكوكوس اورئوس جدا شده از بيمارستان ها و آزمايشگاه هاي تشخيص طبي در ايلام

در سال های اخیر میزان شیوع سویه های استافیلوكوكوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA) در بیشتر بخش های دنیا در حال افزایش است. سویه های MRSA باكتری هایی هستند كه نسبت به آنتی بیوتیك های خاصی مقاومند. مقاومت به متی سیلین با بیان ژن meCA كه باعث تولید پروتئین ۲ متصل شونده به پنی سیلین (PBP2) می شود در در استافیلوكوكوس ها ایجاد می شود. بروز ناگهانی سویه های MRSA درمان آن ها را با مشكلات زیادی همراه كرده است و ونكومایسین بعنوان آخرین داروی انتخابی در درمان بكار میرود. در این بررسی تست آنتی بیوگرام تعداد ۱۰۰ سویه استافیلوكوكوس اورئوس مقاوم به متی سیلین كه توسط آزمایش های متداول میكروب شناسی تایید شده بودند با روش دیسك دیفیوژن و بروش كربی باوئر و بر اساسی دستورالعمل اCLS ونیز میزان حداقل غلظت ممانعت كنندگی از رشد (MIC) برای آنتی بیوتیك های اگزاسیلین و ونكومایسین تعیین گردید، و پرایمرهای اختصاصی ژن های rneCAو VanA و Van B در آن ها طراحی و وجود این ژن ها در آن ها بروش PCR ارزیابی شد. نتایج نشان داد كه درصد مقاومت ایزوله ها بروش دیسك دیقیوژن بصورت زیر بود: متی سیلین ۶۷ ٪)، ونكومایسین ۰٪)، پنی سیلین ۱۰۰٪، اریترومایسین ۴۲/، سیپروفلوكساسین ۶۸٪، جنتامایسین ۱۰۰٪، كلیندامایسین ۶۵٪)، تعیین میزان MIC بروش ADM نشان داد كه ۶۷٪ ایزوله ها مقاوم به نتی سیلین و ۴٪ ایزوله ها ذارای مقاومت متوسط به ونكومایسین (ا g/mلانك) بودند. میزان مقاومت به متی سیلین بر اساسی وجود ژن meCA در ایزوله ها ۶۷ ٪ و VanA صفر درصد بود. این مطالعه نشان داد كه سویه های كلینیكی دارای مقاومت بالایی نسبت به متی سیلین، اریترومایسین، جنتامایسین، پنی سیلین و كلیندامایسن بوده و هیچ مقاومتی به ونكومایسین مشاهده نشد و برای جلوگیری از شیوع سویه های VRSA بایستی دارویی ونكومایسین با دقت در درمان سویه های استافیلوككی مورد استفاده قرار گیرد.

During the recent years, the prevalence of methicillin-resistant Staphylococcus aureus (MRSA) has increased in many parts of the world. MRSA is a type of bacteria that are resistant to certain antibiotics. Resistance to methicillin in S.aureus is caused by the expression of penicillin-binding protein PBP2a (PBP2´), which is encoded by the mecA gene. Since the emergence of MRSA, options for treatment of S.aureus infection have been significantly limited. Vancomycin remained the last resort for MRSA treatment until recent years. The aim of this study was to determine the prevalence of methicillin resistant S.aureus (MRSA), vancomycin resistant or vancomycin intermediate resistant S.aureus (VRSA/VISA) among clinical isolates. Study Design: S.aureus isolates used in this study were randomly collected from patient in hospitals and medical diagnosis laboratories in Ilam. Antibiotic susceptibility of 100 strains of Staphylococcus aureus isolated from patients were determined by disk diffusion method. Minimum inhibitory concentration (MICs) were determined for oxacillin and vancomycin by ADM method. PCRs were used by specific primers for detection of mecA, vanA, genes. The percentage of resistance by disk diffusion method was as below: methicillin 67%, vancomycin 0%, penicillin 100%, erythromycin 42%, ciprofloxacin 68%, gentamicin 100% and clindamycin 65%. Agar dilution MIC method showed that 67% isolates were resistant to methicillin and 4% isolates were VISA (≤ 8μg/ml). The prevalence of resistance genes in the clinical isolates were: mecA 67%, vanA 0%.This study revealed that clinical isolates have rather high resistance to methicillin, erythromycin, gentamicin, penicillin and clindamycin we did not observe resistance to vancomycin. In order to avoid a possible outbreak involving VISA, vancomycin should be used carefully as a drug for treatment of S. aureus infections.