تحليلي بر حكمروايي و نقش آن در توسعه روستايي

از آنجاییكه عموماً روستاییان نسبت به شهرنشینان دارای درآمد كمتری هستند و از خدمات اجتماعی ناچیزی برخوردار هستند، اقشار روستایی فقیرتر و آسیبپذیرتر محسوب میشوند كه بعضاً منجر به مهاجرت آنان به سمت شهرها نیز میشود. علت این امر نیز پراكندگی جغرافیایی روستاها، نبود صرفه اقتصادی برای ارایه خدمات اجتماعی، حرفهای و تخصصی نبودن كار كشاورزی )كمبودن بهره وری(، محدودیت منابع ارضی در مقابل رشد جمعیت، و عدم مدیریت صحیح مسؤولان بوده است. نظامهای نوین مدیریتی سیاسی در زمینه توسعه در حال تغییر هستند و با گذر زمان برای فرآیندهای پایداری توسعه در زمینه های مختلف دیدگاهها و رویكردهای متفاوتی ارائه میشود. یكی از رویكردهای پایداری توسعه كه اكنون مجامع علمی نیز بدان بسیار پرداختهاند رویكرد حكمروایی است. حكمروایی بهطور عام و حكمروایی روستایی بهطور خاص از مباحث جدید در زمینه پایداری توسعه در نواحی روستایی هستند كه با دارا بودن شاخصهایی نظیر مشاركت، عدالت، پاسخگو بودن، اثربخشی و امنیت میتواند زمینهساز پایداری توسعه در نواحی روستایی را فراهم سازد. هدف مقاله حاضر معرفی رویكرد حكمروایی به عنوان رویكردی نو برای پایداری توسعه در نواحی روستایی است كه با بررسی و مرور مقالات و كارهای علمی انجام شده در زمینه حكمروایی روستایی و نقش آن در توسعه نواحی روستایی نگاشته شده و در پی ارائه و معرفی رویكرد حكمروایی برای توسعه روستایی میباشد. روش پژوهش حاضر تحلیلی نظری بوده و از مطالعات اسنادی بهره گرفته شده است. نتایج حاصل از مطالعه نشان میدهد كه حكمروایی با دارا بودن شاخصهای ذكر شده سبب دخالت مردم در تصمیمسازی، عمل و ارزیابی برنامهها شده و موجب افزایش رفاه ساكنین، كاهش فقر، محرومیت زدایی، حفاظت از منابع طبیعی نواحی روستایی و تخصیص معقولانه آنها و در نتیجه پایداری توسعه در نواحی روستایی میشود