نقد اسطوره اي افسانه ماهان از هفت پيكر نظامي

اسطوره ها بیان كنندهٔ واقعیت هایی از زندگی و آداب و رسوم اقوام كهن هستند كه در گذر زمان تبدیل به سمبل ها و نمادهایی شده اند و در آثار منثور و منظوم نویسندگان و شاعران تجلی پیدا كرده اند. افسانهٔ ماهان مصری از مجموعه داستانهای هفت گانهٔ هفت پیكر نظامی ( شاعر قرن ششم ) از جملهٔ این موارد است. از آنجا كه عناصر اصلی این داستان همچون دیگر داستان هایی كه زیربنای آنها اسطوره است، موجودات خیالی و مافوق طبیعی است می توان آن را از دیدگاه اسطوره ای به نقد كشید. در این افسانه ماهان، مظهر نوع بشر است كه به سبب پیروی از دیوانی كه نماد خواهش های پست دنیایی هستند، از مدینهٔ فاضله دور می افتد و سپس در پرتو راهنمایی پیری خردمند به اصل خویش باز می گردد. نظامی در این افسانه با بهره گیری از اسطوره مرگ آیینی ، به اصل عرفانی مردن پیش از مرگ و دستیابی به حیات جاوید اشاره دارد.