ارزيابي تغييرات كاربري اراضي و تاثير آن درميزان توليد رواناب: مطالعه موردي حوضه آبخيز تنگ سرخ شيراز

در این تحقیق برای شناسایی عرصه های سیل خیز از 2 نوع تصویر ماهواره ای مربوط به سنجنده اچ – آر – جی اسپات 2005 (1384) و تی - ام لندست 4 مربوط به سال 1988(1367) استفاده گردید و با استفاده از روش SCS سیل خیزی حوضه برای سال های مربوطه برآورد گردید. در ابتدا نقشه كاربری براساس تصاویر موجود تهیه گردید از تركیب نقشه گروه هیدرولوژیكی و كاربری، نقشه شماره منحنی برای بازه زمانی مورد نظر تهیه گردید. سپس مقادیر ضریب نگهداشت خاك برآورد گردید. با استفاده از DEM به روش TPSs و رابطه گرادیان بارش حداكثر 24 ساعته نقشه همباران تهیه شد. بیشترین كاهش سطوح مربوط به كاربری مراتع وجنگل ها به ترتیب 1401/9 و 223/5 هكتار و بیشترین افزایش سطوح مربوط به كاربری اراضی بایر و دیمزار های كم بازده به ترتیب 986/2 و 602/5 هكتار می باشد. برای ارزیابی صحت لایه های كاربری تهیه شده از ضریب كاپا استفاده گردید كه به ترتیب برای تصاویر اسپات و لندست 0/91 و 0/86 محاسبه گردید. نتایج نشان داد كه بیشترین افزایش در CN در تغییر كاربری از مرتع به دیم زار و بیشترین كاهش در نمایه نگهداشت خاك در تغییركاربری دیمزار به بایر رخ داده است. نقشه پهنه بندی پتانسیل سیلخیزی حو ضه در 5 كلاس خیلی كم ، كم ، متوسط ، زیاد و خیلی زیاد نشان داد كه در طی بازه زمانی 18 سال سیلخیزی حوضه 22 درصد افزایش یافته بطوریكه با كاهش درصد پوشش گیاهی عمق رواناب به صورت نمائی افزایش داشته است.