فاصله تعاملي و معضل همكاري در مجتمع هاي مسكوني ؛ يك مطالعه موردي در شهر مشهد

در جامعه مدرن همزمان با افزایش جمعیت، پیچیدگی ساختاری به وجود آمده است پیچیدگی ساختاری دربردارنده تفكیك میان كاركردها و به وجود آمدن خرده نظام های جدید جهت پاسخگویی به هر یك ازكاركردهایی است كه قبلاً نهادهای سنتی تام آنها را برآورده میكرد. خانه در جامعه امروز ، بسیاری از دیگركاركردها را ازدستداده است. خانه از نگاه كنشگران محل مناسبی برای برگزاری مهمانی های خانوادگی،ورزش و تفریح نیست. افراد ترجیح میدهند این امور را در محیط های تخصصی مانند مراكز تفریحی،ورزشی، رستوران ها و سالن ها انجام دهند . بااین وجود، خانه تنها محلی برای خواب و استراحت خواهد بود.در چنین شرایطی ساكنان یك آپارتمان از ساكنان واحدهای همآپارتمان خود بی اطلاع بوده و هیچ گونه ارتباطی با آنها ندارند. فقدان تعامل در زندگی آپارتمان نشینی امروزی و بی اهمیت بودن حال و روز دیگران برای مردم به شكل یك عادت یا حتی پرستیژ درآمده است. بنابراین این امر می تواند مشكلاتی در همكاری وتولید خیر جمعی در مجتمع مسكونی به همراه داشته باشد. از این رو در این مقاله سعی شده است تا با استفاده از روش نظریه زمینه ای و مصاحبه با ساكنین مجتمع مسكونی لاله در شهر مشهد، فهم ذهنی آنان از روابط اجتماعی روشن شوند. بر این اساس 35 مصاحبه در مورد خانوار صورت گرفت. بر پایه تحلیل یافته ها وكدگذاری مشخص گردید موانع ساختاری، موانع ارتباطی زمینه فاصله تعاملی را ایجاد میكند.حضور بلندمدت یا وجود چشم اندازسكونت بلند مدت در یك مكان موجب میشود افراد سرمایه گذاری های مالی واجتماعی بیشتری انجام دهند.. عدم اعتماد، روابط قهر آمیز، منفعت طلبی ساكنین، كنترل مركزی ضعیف،ذهنیت منفی نیز از جمله شرایطی است كه ممكن است منجر فاصله تعاملی گردد. همكاری شكننده و بسیارابتدایی از پیامدهای چنین امری در مجتمع مسكونی خواهد بود كه هر لحظه امكان فروپاشی آن وجود دارد.