ارزيابي دلايل عدم كارآيي طرح هاي گذربندي در بافت هاي قديم شهرهاي ايران - نمونه موردي : محله مسجد سي ، شهر فيروزكوه

تحمیل بی مطالعهٔ طرح های گذربندی بر پیكرهٔ شهرهای سنتی، یكی از مهمترین اشكالاتی است كه از سوی متخصصین شهری بر آن دسته از طرح هایی كه تحت عنوان «طرح تفصیلی» معروف شده اند، وارد میگردد. آن نوع دخالت در بافت ارگانیك، كه تنها به منظور ایجاد دسترسی (عموماً سواره) انجام گرفته و میگیرد، اقدامی است كه اگر بتوان آن را با اغماض عاری از منفعت طلبی های سیاسی و اقتصادی دانست، ناشی از سهل انگاری و بی توجهی متولیان شهر به آموزه های شهرسازی می باشد و در حقیقت، این نوع طرحها را می توان با "پروژه های راه سازی" یكی دانست. به دلیل نادیده گرفته شدن ملاحظات اجتماعی، فرهنگی، تاریخی و اقتصادی (در سطح كلان و خرد) در مرحلهٔ مطالعه، تصویب و اجرای این پروژه ها، صدمات وارد شده به بافت های سنتی - كه عمدتاً محل سكونت اقشار فرودست اجتماع است - بیشتر می باشد؛ خصوصاً آن كه روح و كالبد بافتهای ارگانیك هر دو با این نوع طرح ها تناسب ندارند. این مقاله، مطالعه ای اجمالی بر روی یك بافت شهری قدیمی (محلهٔ مسجد سی شهر فیروزكوه) است كه عدم كارآیی طرح تفصیلی موجود را در چنین بافتی مورد بررسی كلی قرار می دهد.