نقش گسترش محدوده شهر بر مكان يابي اراضي شهري (مطالعه موردي : شهرستان سرپل ذهاب)

یكی از مهمترین روش های برنامه ریزی كاربری اراضی شهری به عنوان هسته اصلی برنامه ریزی شهری و مهمترین روش اعمال سیاست های آن است.اولین و مهمترین نظریه در كاربری اراضی ممانعت از توسعه شهر در معرض خطر است. پس ازآغاز روند مدرنیزاسیون شهری در ایران توسعه شهری تا اندازه ای و حدودی با كاربری اراضی شهری ملازم و همراه بوده است.به نحوی كه می توان گفت این ملازمت شهر و كاربری اراضی یكی از مهمترین و موثرترین عوامل در شكل گیری نظام كالبدی-فضایی شهرها و حومه ها محسوب می شود و در عین حال عوارض مختلف و متنوعی به بار آورده است .در واقع محل استقرار این فعالیت ها و بررسی چند وجهی تاثیرات آن د ر ابعاد مختلف شهرها باعث شده تا مسا له ای بسیار بغرنج پیشروی برنامه ریزان كاربری اراضی در مناطق شهری قرار گیرد .در رابطه با حل این مشكل گروهی از صاحب نظران معتقدند كه میتوان با اعمال دیدگاه فرایند محور به موضوع كاربری اراضی شهری تا حدودی به ثمر بخشی امر برنامه ریزی خوشبین بود.به این ترتیب شرایط مختلف امنیتی در حوزه های سلامت و مسائل زیست محیطی به دقت و به طور مستمر تحت نظارت قرار داشته و در ازائ آن ابزارهای جدید برای برطرف كردن مشكلات احتمالی اعمال خواهد شد.نوع و نحوه بكارگیری زمین در ساختار شهری را بطور عام كاربری زمین شهری می نامند كه در این میان یكی از وظایف طرح های شهری مشخص كرد ننوع كاربری زمین برای استفاده در زمینه های گوناگون مورد نیاز زندگی شهری در محدوده قانونی شهرها برآورد میشود (سعید نیا 1383 ص 13). لذا می توان گفت كه نحوه ی استفاده از زمین و كاركردی كه به آن تعلق می گیرد را كاربری زمین می گویند. موضوع كاربری زمین یعنی نحوه ی استفاده،تخصیص،توزیع و حفاظت از زمین،همواره از محورهای اساسی توسعه ی شهری بوده است،.مراد از كاربری زمین،انواع فعالیت های انسان بر روی زمین است.