واكاوي ناامني غذايي در جوامع روستايي ايران با بكار گيري نظريه آمارتيا سن: راهكارهايي براي ترويج

خلاصه در حالي كه خانوارهاي كشاورز توليد كنندگان اصلي غذا مي باشند، پژوهش هاي مختلف نشان داده اند كه بسياري از آنان از امنيت غذايي كافي برخوردار نيستند. همين امر موجب گرديده كه ناامني غذايي به عنوان يكي از چالش هاي اساسي ساكنان مناطق روستايي و نهادهاي دولتي قلمداد شود. هر چند هدف گذاري هاي توسعه كشور بر افزايش توليد متمركز شده، اما مروري بر نظريه آمارتيا سن نشانگر آن است كه ناامني غذايي در اثر كمبود غذا ايجاد نشده و عمدتاً حاصل كاركرد فقر و شرايط اقتصادي مي باشد. بنابراين هدف اين مقاله استفاده از روش فراتحليل براي آزمون نظريه آمارتيا سن در شرايط ايران و شناسايي سازه هاي تعيين كننده ناامني غذايي در ميان خانوارهاي روستايي است. يافته ها نشان مي دهند كه كاهش توليد، تنها عامل تعيين كننده امنيت غذايي نبوده و ناامني غذايي حاصل مجموعه اي از عوامل اقتصادي، اجتماعي- سياسي، علمي - تكنولوژيك، فيزيكي، زيستي و شيميايي، و جمعيت شناختي است. بنحوي كه سازه هاي اقتصادي، اجتماعي - سياسي و علمي - تكنولوژيك، تبيين كننده 53 درصد از عوامل تعيين كننده ناامني غذايي در مناطق روستايي مي باشند. بنابراين نهادهاي ترويجي مي بايست با افزايش سطح دانش و آگاهي، و بهبود سرمايه هاي انساني و اجتماعي خانوارهاي روستايي، دسترسي آنان به غذا را افزايش دهند. همچنين اجراي برنامه هاي حمايتي براي فقراي روستايي مي تواند نقش موثري بر افزايش پايداري مالي و كاهش آسيب پذيري غذايي آنان داشته باشد. واژه هاي كليدي: ، ، ، فقر،