ارتقاء حضورپذيري در فضاهاي عمومي شهري با تكيه بر نظريه مكان سازي

فضاهای باز شهری كه در حال حاضر در كشور وجود دارند، در جذب جمعیت و فراخواندن ساكنین به سمت خود به خوبی عمل نمی كنند. در حالی كه این فضاها می توانند در برقراری تعاملات اجتماعی تاثیرگذار باشند و عرصه ای باشند برای حضور و بروز شهروندان در شهر. جذب جمعیت در این فضاها اغلب در محدودهی فعالیتهای ضروری و اجباری اتفاق میافتد و فضاها جوابگوی طیف وسیعی از فعالیتهای اجتماعی افراد نیستند. این تحقیق در تلاش است تا با بررسی موضوع عدم جذب جمعیت فضاهای عمومی شهری با تاكید بر فعالیتهای اختیاری و اجتماعی، با رویكرد پدیدارشناختی و از دیدگاه نظریه ساخت مكان، رهنمودهایی برای طراحی این دسته از فضاها ارائه دهد. یكی از مفاهیم اصلی مورد توجه نظریه پردازان پدیدارشناس در تعریف مكان، مفهوم درون بودگی و ارتباط بین حس درون و بیرون است. كیفیت درون بودن و تجربه ی در درون بودن است كه مكانها را در فضا متمایز میكند. درون بودن شاید مربوط به شكلی كالبدی باشد و به واسطه ی خصوصیات هندسی كالبد در فرد ایجاد شود و یا ممكن است با حضور در مراسم و فعالیتهای مكرر محقق شود و یا از خلال تداعی های معنایی و نشانه ها برای او نمود یابد و كیفیات خاص یك مكان را حفظ كند. اما بالاتر از همه درون بودن مربوط است به شدت تجربه یك مكان. این درون بودن جوهرهی حس مكان است. در این نوشته سعی شده است مؤلفه های ارائه شده توسط صاحبنظران در باب مكان، با نگاه نقش مؤلفه ی درون بودن در خلق حس مكان دسته بندی و مورد بازخوانی قرار گیرد. در نوشته حاضر سعی شده است، با تكیه بر منابع معتبر و مرتبط با موضوع و با تكنیك مطالعات كتابخانه ای مقوله ی حضورپذیری در فضاهای عمومی شهری مورد بررسی قرار گیرد، و در انتها دسته بندیای از درجات مختلف تجربه ی درون بودن در شهر ارائه شود.