تشريح الگوهاي توازن منطقه اي و سازمان فضاي جغرافيايي جمهوري اسلامي ايران و نقاط قوت و ضعف آن بر مبناي طرح پايه آمايش سرزمين

با توجه به اينكه سازمان فضايي تبيين كننده روابط بين انسان و فضا و فعاليتهاي انسان در فضا مي باشد و همچنين سيماي كلي و چگونگي پراكنش و اسكان جمعيت، توزيع استقرار و ساختار اقتصادي – اجتماعي و كنشهاي متقابل بين آنها را مشخص مي سازد، لذا در فرآيند برنامه ريزيهاي كلان توسعه، آمايش سرزمين، مقوله فضا و تحليل قانونمنديهاي حاكم بر شكل گيري آن، كليدي ترين نقش را دارند. از آنجا كه هدف كلي آمايش سرزمين، سازماندهي فضا به منظور بهره وري مطلوب از سرزمين در چارچوب منافع ملي است و با توجه به نقش والايي كه اين مقوله در روند سازمانيابي فضا در كشورهاي توسعه يافته داشته است، لذا در اين نوشتار سعي بر آن است كه به تحليل جايگاه آمايش سرزمين به ويژه عوامل ارادي شكل دهنده سازمان فضايي جهت نيل به سازما ن منطقه اي و فضايي معقول در راستاي برنامه راهبردي توسعه كشور پرداخته شود.