مدل بهينه سازي اثربخشي كلي تجهيزات

امروزه در دنیای رقابتی ، افزایش بهره وری منابع در دسترس ، یكی از بزرگترین دغدغه های سازمانها و كارخانه ها است، منابعی كه در بسیار مواقع، سرمایه قابل توجهی را به خود اختصاص می دهند. از اینرو كاهش اتلاف ها و افزایش بهره وری یكی از مهم ترین اهداف سازمان ها و كارخانه های بزرگ می باشد. نگهداری بهره ور جامع (TPM) یكی از روش های تولید ناب است كه با تاكید بر افزایش بهره وری تجهیزات، اتلاف ها را كاهش می دهد و مشكلاتی كه موجب كاهش بازدهی تجهیز می گردد را رفع می كند. به منظور دستیابی به این هدف شاخص ها و روش های مختلفی وجود دارد كه یكی از آنها اثربخشی كلی تجهیز (OEE) است كه میزان انحراف اثربخشی تجهیزات را از مقدار هدف اندازه گیری می كند. روش اندازهگیری اثربخشی در كارخانه به شرایط محیطی و دستگاه های موجود در كارخانه بستگی دارد و این امر موجب به وجود آمدن روش های متفاوتی در محاسبه اثربخشی كلی تجهیز شده است. بررسی مطالعات انجام شده در این زمینه نشان می دهد غالب تحقیقات، در خصوص ارائه یك شاخص اصلاح شده بر اساس رابطه كلاسیك اثربخشی است و كمتر به نحوه تحلیل و بهبود اثربخشی توجه شده است. هدف از این مقاله ارائه یك مدل ریاضی جهت بهینه سازی اثربخشی كلی تجهیزات یك كارخانه است. مدل پیشنهادی نشان می دهد كدامیك از فاكتورهای قابلیت دسترسی ، نرخ عملكرد و نرخ كیفیت ماشین آلات و به چه میزان باید بهبود یابد تا اثربخشی كل كارخانه ماكزیمم شود.