آمايش سرزمين، محيط زيست و توسعه

آمايش سرزمين، مفهومي است جديد كه از يك سازماندهي فضايي ساده فراتر مي رود. آمايش سرزمين شامل سازماندهي اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و محيط زيستي و ... به منظور تحقق برنامه ريزي مطلوب جهت دست يابي به توسعه پايدار ارائه مي شود. اين رويكرد، زمينه تعامل ميان سه عنصر انسان، فضا و فعاليت و ارائه چيدمان منطقي فعاليت ها در عرصه سرزمين را فراهم مي كند. در اين ميان، نقش دولت در سازماندهي مسائل زيست محيطي بخصوص در سال هاي اخير، اهميت جهاني پيدا كرده و بر اين اساس، چنين طرز تفكري به وجود آمده است كه در جهان كنوني، دولت ها و ملت ها بايد به فكر حفظ محيط زيست سياره زمين باشند نه فقط به فكر حفظ و حراست از محيط زيست كشورشان. از اين رو، سؤال اساسي اين است كه آمايش محيط زيست چه ارتباطي با توسعه كشورها دارد؟ و نقش دولت ها، سازمان هاي غيردولتي و سازمان ملل در پيشبرد آمايش محيط زيست چيست؟ با توجه به پرسش فوق، فرض بر اين است كه حاكميت دولت ها بر محيط زيست خودشان، كم كم، جاي خود را به ابزارهاي جهاني مي سپارد و نقش سازمان هاي غيردو لتي و سازمان ملل در اين مورد برجسته تر مي شود. هدف از ارائه مقاله حاضر، بررسي مفهوم آمايش سرزمين و رابطه آن با مسائل زيست محيطي و توسعه كشورها با رويكردي بر علم جغرافيا مي باشد كه در اين زمينه آموزش محيط زيست از اهميت خاصي برخوردار مي باشد.