تحليل نقش سيستم اطلاعات جغرافيايي درمديريت و سازماندهي فضايي– مكاني

عدم توجه به توانها و استعدادهاي انساني و جغرافيايي در برنامه ريزي منطقه اي (استاني) در طي چندين برنامه توسعه گذشته باعث بروز نابرابري هاي فضايي - مكاني زيادي شده است. با توجه به اين كه هدف برنامه ريزي فضايي (آمايش سرزمين)، توزيع و سازمانيابي انسان و فعاليت ها در سطح كشور متناسب با استعدادهاي آنها است ، تا با بررسي و مطالعه ويژگي هاي كلي فضاي ملي و بازيافت استعدادها و قابليت هاي مناطق ، راه حل مناسبي را براي تنظيم رابطه بين انسان، فضا و فعاليت ها ارائه نمايد. از آنجا كه ساماندهي فضايي ذاتاً در برگيرنده ماهيت فضايي- مكاني است، به ابزارهايي نياز دارد تا بتواند با بهره مندي از پايگاه داده هاي فضايي و آماري تحليلهاي مناسبي را جهت تحقق آرمانهايش فراهم نمايد. فناوريهاي نوين اطلاعات و ارتباطات در اين زمينه از جايگاه ويژ ه اي برخوردارند كه از بين آنها سيستم اطلاعات جغرافيايي به دليل نگاه يكپارچه به ماهيت فضايي - مكاني و تلفيق داده هاي كمي- كيفي اهميت خاصي دارد. به همين دليل در تحقيق حاضر سعي شده ا ست تا قابليتهاي GIS و كاربردهاي آن را در مديريت بهينه فضاي ملي با نگرش آمايش سرزمين بررسي شود و به اين سوال پاسخ دهد كه: آيا با توجه بروز نابرابري هاي فضايي- مكاني گسترده در سطح كشور، مي توان با استفاده از GIS در راستاي تعادل فضايي حركت نمود؟ در اين مطالعه روش شناسي توصيفي - تحليلي به منظور پاسخگويي به اين سوال مدنظر است.