نقش سيستم اطلاعات جغرافيايي در آمايش سرزمين

آمايش سرزمين تنظيم رابطه بين انسان، فضا و فعاليت هاي انسان در فضا تعريف مي شود، در واقع آمايش سرزمين به جمعيت و فضا، مديريت فضا شامل نظام شهري، آباديها، نظام شبكه هاي ترابري ميان شهر و روستا و نظام نواحي كه مبين كاربرد زمين توسط فعاليت هايي مانند كشاورزي، جنگلداري، و.. است اشاره دارد. از سويي عدم وجود يك مجموعه يكپارچه اطلاعات توصيفي و مكاني از منطقه نقصاني است كه در زمان مطالعه و برنامه ريزي توسط مديران احساس مي شود و از سويي ديگر انتخاب فاكتورهاي متعدد براي برنامه ريزي و مديريت بهينه سرزمين سبب تعدد لايه هاي اطلاعاتي شده وكوششها براي يافتن راه حلي مناسب براي تحليل بر روي تعداد زياد لايه هاي اطلاعاتي و اخذ نتيجه صحيح ، تصميم گيران را به سمت و سوي استفاده از سيستمي سوق ميدهد كه علاوه بر دقت بالا از نظر سرعت عمل و سهولت انجام عمليات در حد بالايي قرار داشته باشد. يكي از بهترين راه حل ها براي حل مسئله مذكور، استفاده از GIS مي باشد. به همين دليل پياده سازي GIS در مقياس مناسب كه اطلاعات كامل منطقه را همراه با نقشه جغرافيايي كه نشان دهنده مكان واقعي عوارض از جمله گستره شهرها،مكان روستاها،مسير جاده ها،خطوط آهن، رودخانه ها و.. را در خود جمع آوري كرده باشد الزامي است.با در اختيار داشتن اين اطلاعات در يك مجموعه و در قالب مناسب شامل اطلاعات مكاني و توصيفي، GIS به عنوان يك ابزار توامند در دست مديران و برنامه ريزان باعث دقت در تصميم گيري، كاهش زمان و صرفه جويي بسيار در هزينه ها مي گردد. GIS به طور گسترده اي قابليت بكارگيري در آمايش سرزمين را دارا مي باشد. اين مقاله سعي دارد كاربردها و قابليتهاي GIS را در تهيه نقشه هاي مورد نياز ازقبيل نقشه هاي كاربري اراضي، شيب،نواحي مستعد كشاورزي ،نيمه مستعد و... و تحليل و برنامه ريزي بر روي اين لايه ها كه به صورت كاربردي در استان آذربايجان شرقي بكار گرفته شده است ارائه دهد.