بررسي عملكرد شهرداري در چهارچوب حكمراني خوب شهري (نمونه مورد مطالعه: مناطق چهارده گانه شهر اصفهان)

روند فزاینده ی رشد جمعیت شهری به ویژه دركشورهای درحال توسعه فرصت ها و تهدیدهای بی شماری را پیش روی مدیران و شهروندان قرار داده است درسالهای اخیر كلان شهر اصفهان نیز به عنوان محور تاریخی ایران رشد سریع شهرنشینی را تجربه كرده است به گونه ای كه علیرغم دارا بودن طرح های جامع شهری و منطقه ای امروزه با چالش های متعددی روبرو بوده ا ست كه توجه به نظریه ی حكمرانی خوب درنظام مدیریت آن را ضروری می نماید به خصوص زیرنظام مدیریتی شهرداری كه مهمترین نقش را دربرنامه ریزی شهری و اداره امور شهر دارا می باشد درطی چند دهه اخیر مشخص شده كه حل مشكلات سریع شرنشینی فقط با اصلاح رویكردهای سنتی مدیریتی و استفاده از رهیافت های نوین مدیریتی امكان پذیر است بنابراین لازمه رفع ناپایداری ازبدنه ی نهادهای مدیریتی و برنامه ریزی شهری كارامدسازی اثرپذیری و مسئولیت پذیری بیشتر اداره امور شهری و تفویض وظایف صلاحیت ها و قدرت حكومتهای محلی و سایرذینفعان محلی است كه تمام این ها به شیوه های جدیدی ازاداره شهرها به نام حكمرانی شهری دلالت دارد. هدف ازاین مقاله تعریف و تحلیل جامع ازحكمرانی خوب شهری ارزشیابی سطح این شاخص و سطح معیارهای تعیین كننده آن و سپس مشخص نمودن تفاوت ها و شباهت های این شاخص و معیارهای آن درمناطق چهارده گانه اصفهان است.