مقايسه تاثير تركيب تمرينات ذهني و بدني بر قابليت جهت يابي فضايي دانش آموزان نابينا

بینائی نقش مهمی در رشد حركتی انسان ایفاء می كند بطوریكه 90 درصد اطلاعات كسب شده درباره جهان خارجی جهت اجرای مهارتهای حركتی از طریق گیرنده های بینایی تحقق می یابد. فرد نابینا برای اینكه تحرك و جهت یابی مناسبی را در محیط دارا باشد نیازمند اطلاعات لازم و مهمی از محیط، استفاده از حس شنوایی و لامسه می باشد، لذا باید فرد با اختلالات بینایی را، از دیگر داشته هایش مطلع كرده و آنها را تقویت نموده تا به هدف اصلی تحرك و جهت یابی در این افراد كه افزایش استقلال و بهبود كیفیت زندگی آنان می باشد، برسیم. هدف این پژوهش مقایسه تاثیر تمرینات ذهنی، بدنی و ذهنی – بدنی بر قابلیت جهت یابی فضایی دانش آموزان نابینا بود. آزمودنیهای این پژوهش نیمه تجربی را 3 گروه 8 نفره از كودكان نابینا تشكیل دادند كه بطور تصادفی از مدارس استثنائی شهر كرمانشاه انتخاب شدند. هر یك از 3 گروه بمدت 8 هفته 2 جلسهای در تمرینات بدنی، ذهنی و ذهنی – بدنی شركت داشتند. قابلیت جهت یابی فضایی توسط آزمون های پرتاب توپ به سمت هدف و شمارش دریبل توپ بسكتبال در مدت زمان 15 ثانیه (از طریق سیگنال صوتی) اندازهگیری شد. تجزیه و تحلیل دادهها توسط نرم افزار SPSS در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی (آزمون T همبسته، تحلیل واریانس (ANOVA) و آزمون تعقیبی (Tukey) صورت گرفت. نتایج نشان داد پیشرفت كودكان نابینا در هر سه گروه تمرینات ذهنی، بدنی و تركیبی می تواند بیانگر واقعیت وجود ظرفیت رشدی آنان در صورت ایجاد فرصتهای حركتی باشد، از طرفی معناداری تمرینات ذهنی – بدنی، نشان دهنده اینست كه نابینایان با استفاده بیشتر از حس ششم، اساسا بیشتر در دنیای ذهن بسر می برند و توانائی تعیین مسافت، كه در حل مسائل جهت یابی فضائی نقش بارزی دارد، در نابینایان قوی تر است.

Vision plays an important role in movement growth, since %90 of information about the outside world towards performing movement skills are obtained through vision receivers. The blind person should have necessary and important information from environment, using hearing and touching senses for suitable movement and orientation, Therefore person with vision disorders should be informed of their other skills that have to be strengthened, these acts are performed for increasing their independence as well as improving their life quality. The purpose of this project was to compare the effects of mental, physical and mental-physical practices on spatial direction capabilities of students blind. Subjects of this semi-experimental research were composed of 3 groups of 8 students of blind were selected accidentally from exceptional schools of Kermanshah city. For 8 week, 3 groups participate in 2 sessions in the above practices. The spatial direction capability was measured by throwing a ball towards the target and counting the dribbling of basket-ball during 15 seconds (by sound signals) Analysis of data with SPSS software was use in descriptive and perceptional Statistics (Paired T test Analysis of variance (ANOVA) And Tukey test). Results showed that The progress of blind children in all three practical methods could indicate the capacity of growth with creating chances of movement However, significant mentalphysical practices, represents the means that blinds with using sixth sense, a side practical methods basically live in mental world and ability to determine distance, that has high effect on solving problems of orientation in space, is more powerful in the totally blind.