اثرات فعاليتهاي كشاورزي بر كيفيت آب زاينده رود

یكی از پیامدهای توسعه صنعتی و افزایش فعالیتهای كشاورزی آلودگی آب است. وجود آب برای مناطق خشك و نیمه خشك از جمله ایران از اهمیت ویژه ای برخوردار است. توسعه صنایع و افزایش فعالیتهای كشاورزی در فلات مركزی ایران بویژه حاشیه زاینده رود در اصفهان علاوه بر كمبود آب مشكلات اكولوژیكی و زیست محیطی را برای حیات رودخانه بعنوان منبع پذیرنده بیشتر پسابهای صنایع و زه آبهای ناشی از فعالیتهای كشاورزی بوجود آورده است. بخش كشاورزی حجم بالایی از آب زاینده رود را مصرف كرده و در نتیجه اثر قابل ملاحظه ای بر اكوسیستم این رودخانه حیاتی دارد. اثر فعالیتهای كشاورزی بر زاینده بود را می توان به اثرات كمی و كیفی كه دارای ارتباط تنگاتنگ است تقسیم نمود. اثرات كمی اثراتی است كه استفاده از آب زاینده رود برای مصرف آبیاری بر دبی آب رودخانه و از آن طریق بر هیدرولوژی و اكوسیستم رودخانه دارد. اثرات كیفی از طریق تخلیه زه آبهای كشاورزی بر زاینده رود اعمال می شود. میزان آب خروجی از سد زاینده رود بر اساس آمار دراز مدت حدود 1/5 میلیارد متر مكعب در سال می باشد بخش كشاورزی از عمده ترین بخش های مصرف كننده آب حوزه می باشد به دلیل پایین بودن راندمان آبیاری در این بخش مقداری از آن بصورت فرونشست عمقی یا آبهای زیر زمینی می پیوندد و یا در قسمت هایی از رودخانه بصورت زهكش وارد مسیر جریان آب می شود (میزان مصرف كودهای شیمیایی مختلف در اراضی آبخور زاینده رود (220 هزار هكتار) بالغ بر صد هزار تن و مصرف سموم كشاورزی بالغ بر 450 تن می باشد) زه آبهای كشاورزی حاوی املاح محلول، بقایای سموم دفع نباتی و علف كش ها و بقایای كودهای شیمیایی بویژه نیترات و مقداری عناصر سنگین می باشد. در این مقاله نتایج بررسیها و مطالعات انجام شده در مورد اثرات كمی و كیفی فعالیتهای كشاورزی در زاینده رود ارائه میگردد.