بررسي معماري خاك ، رويكردي همسو با معماري پايدار

بررسی های تاریخی نشان می دهد ساخت بناهای خشتی از دیر باز در همه جوامع و كشورها وجود داشته است . در ایران نیز به عنوان كشوری كه قسمت اعظم آن دارای اقلیم گرم و خشك می باشد نمونه های زیادی از این معماری همچون یخچالها و آب انبارها وجود دارد كه در آنها ابتكارات مفیدی در تكنیك ساخت صورت گرفته است. بناهای خشتی موجود سندی است كه دلالت بر استفاده از خاك به عنوان در دسترس ترین ماده ساختمانی دارد. یكی از مهمترین ویژگی های خاك كه باعث شده امروزه به آن توجه شود ، سازگاری با طبیعت و سرشت انسان است . این ماده ساختمانی، دوستدار محیط زیست و از نظر اقتصادی مقرون به صرفه است. به عبارت دیگر خاصیت برگشت پذیری خاك به محیط باعث می شود ساختمانهای ساخته شده با این ماده دارای چرخه مرگ و حیات باشند.پس دور از انتظار نیست كه معماری خاك به عنوان نوعی معماری كه ارتباط تنگاتنگی با اكولوژی بشر دارد در سالهای اخیر مورد توجه معماران كشورهای مختلف قرار گرفته است چرا كه افزایش جمعیت ، آلودگیهای روز افزون محیط زیست و صرفه جویی در مصرف انرژی استفاده از مصالح ساختمانی پایدارو قابل بازیافت را ضروری می سازد.با توجه به قدمت طولانی استفاده از خاك در ساخت بنا در ایران و نیز فقدان امكانات و دانش نوین ، نیاز به احیای معماری خاك و آشنایی با تكنیك های آن وجود دارد . بنابراین مقاله تحلیلی توصیفی حاضر به بررسی تاریخچه معماری خاك در ایران و معرفی شیوه های نوین ساخت آن در راستای توسعه پایدار می پردازد.