معماري سبز: راهكاري جهت كاهش الودگي در اكوسيستم شهري

در سال هاي اخیر، مفهوم پایداري و اجراي توسعه پایدار به یك بحث مشترك در بین رشته هاي گوناگون تبدیل شده است. مفهوم "معماري سبز" با مفاهیم "معماري پایدار" و یا "ساختمان سبز" نیز شناخته شده است. در معماري سبز تئوري، علم و سبك ساختمان طراحی و ساخته شده مطابق با اصول سازگار با محیط زیست است. معماري سبز و یا طراحی سبز رویكردي است كه اثرات مضر بر سلامت انسان و محیط زیست به حداقل می رساند و هدف طراح حفاظت از آب، هوا و خاك با انتخاب مصالح ساختمانی و شیوه هاي ساخت و ساز سازگار با محیط زیست است. براي طراحی، ساخت، راه اندازي و نگهداري ساختمان ها انرژي، آب و مواد جدید استفاده می شود و همچنین مقادیر زیادي زباله تولید می شود كه باعث اثرات منفی بر بهداشت و محیط زیست می شود. در این نوع معماري تلاش براي به حداقل رساندن تعداد منابع مصرف شده در ساخت و ساز ساختمان، استفاده و بهره برداري بهینه از منابع و همچنین محدود كردن آسیب به محیط زیست از طریق انتشار آلودگی و زباله از اجزاي ساختمان است. به منظور محدود كردن این اثرات محیط زیستی ساختمان ها و طراحی سازگار با محیط زیست و ساختمان هاي كارآمد؛ "سیستم هاي ساختمانی سبز" باید معرفی شوند. همچنین معماري سبز مزایاي محیطزیستی، اجتماعی و اقتصادي بسیاري به همراه دارد. معماري سبز سازگار با محیط زیست، سبب كاهش آلودگی، حفظ منابع طبیعی و جلوگیري از تخریب محیط زیست می شود. از لحاظ اقتصادي، مقدار پولی كه اپراتورهاي ساختمان براي آب و انرژي هزینه می كنند را كاهش می دهد و باعث بهبود بهره وري از آن می شودواز نظر اجتماعی ساختمان هاي سبز چشم انداز زیبا ایجاد نموده و باعث كمترین آسیب در زیرساخت هاي محلی می شوند.