هنر اسلامي با رويكرد عرفاني بهره مند از حكمت سهروردي

یكی از موضوعاتی كه امروزه مورد توجه متخصصان در حوزه های تعلیم و تربیتی است، چگونگی رابطه بین یك فضا یا به عبارت دقیق تر، شكل معماری فضای آموزشی و ابعاد آن با آموزش پذیری دانش آموزان می باشد. از سویی پاسخ به این سوال كه آیا بالا بودن سطح كیفیت محیط آموزشی، رابطه مستقیمی با انگیزش دانش آموزان جهت دانش پذیری بیشتر دارد یا خیر، موضوعی است كه در چند دهه اخیر در مجامع علمی مطرح می شود. تعیین رابطه شكل معماری فضاهای آموزشی با انگیزش درونی در دانش آموزان دبستان های پسرانه شهر تبریز، هدف اصلی این مقاله می باشد. به همین منظور تعدادی از مدارس دبستان و دانش آموزان آنها كه در سال تحصیلی 94-93، در مدارس انتخاب شده مشغول به تحصیل بوده اند به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شده و برای این پژوهش از آنها به عنوان نمونه موردی بهره گرفته شد. این تحقیق از نوع تحقیقات كاربردی بوده و ابزارهای گردآوری داده ها در این پژوهش عبارت بوده اند از: پرسشنامه، مصاحبه با افراد مطلع و همچنین مراجعه به كتب و سایت های مرتبط در این حوزه. نتایج بدست آمده نشان می دهد كه از بین دانش آموزان مورد مطالعه، آن گروهی كه دارای مراكز و فضاهایی با طراحی و فرم معماری بهتر از نظر و دیدگاه خود دانش آموزانی كه مشغول به تحصیل هستند، رغبت بیشتری به درس خواندن و كلاسهای آموزشی نشان می دهند نسبت به گروهی كه از نظر محیطی در فضایی با كیفیت پائین تر قرار دارند. همچنین از روی زیبائی و سرزندگی محیط و اجزاء محیط آموزشی، به میزان قابل توجهی می توان انگیزش درونیشان را برآورد كرد. یعنی در مجموع، از بین موارد متعدد دیگری از خصوصیات مانند، صفات شخصیتی اساتید، كاركنان و همكلاسیان و غیره و متغیرهای دیگری از قبیل توانایی و استعداد فردی و روش های تربیتی و غیره، نسبت آموزش پذیری گروه اول به گروه دوم، به میزان زیادی بالاتر می باشد.