نقش كارآفريني روستايي در توسعه پايدارروستايي

خلاقيت و نوآوري از اركان اصلي توسعه پايدار است. در همين راستا كارآفريني از فعاليت هايي است كه ميتواند به نوعي برطرف كننده بسياري از چالش هاي عمده (همچون بيكاري، درآمد پايين، عدم تنوع اقتصادي و جزآن) در مناطق روستايي باشد و در ساير جنبههاي زندگي انساني روستاييان نيز تأثير مثبت نهد. به همين علت اقتصاددانان و صاحب نظران معتقدند كارآفرينان از عوامل اصلي و راهبردي توسعه اقتصادياند كه با استفاده از تجربيات روشهاي كهنه و حذف ناكارآمديهاي آنها و جايگزيني شيوههاي كارآمد و نو به نظام اقتصادي پويايي و حيات ميبخشند؛ بنابراين مي توان به اين نتيجه دست يافت كه كارآفريني روستايي راهكاري جديد در نظريههاي توسعه براي توانمندسازي و ظرفيت سازي در مناطق روستايي با هدف كاهش شكاف شهر - روستا، ايجاد برابري اقتصادي، اجتماعي،محيطي و نهادي است و ابزاري مهم در رسيدن به توسعه پايدار به شمارميآيد.تحقيق حاضر به بررسي نقش و جايگاه كارآفريني در فرآيند توسعه پايدار ميپردازد، كه از روش توصيفي و تحليلي بهرهگرفته و براي گردآوري اطلاعات از روش مطالعات اسنادي و كتابخانهاي و همچنين مطالعات ميداني (مصاحبه و مشاهده) استفاده كرده است. همچنين به مطالعه دلايل ناپايداري روستاهاي دهستان هاي زين آباد و قلعه هاشم خان بخش شال پرداخته و به اين نتيجه رسيده است كه از جمله راهكارهاي مهم توسعه و توسعه پايدار روستايي در محدوده مورد مطالعه ايجاد اشتغال و مهمترين ابزار آن كارآفريني است كه كارآفريني باعث كاهش بيكاري، افزايش بهرهوري افراد و منابع و در نتيجه سبب افزايش درآمد مردم و جامعه ميشود و منجر به پايداري و توسعه پايدار روستايي ميشود.