حسينيه ها، ميادين و تكايا، نمادي از يك شهر ايراني - اسلامي

بعد از واقعه عاشورای حسینی در دشت كربلا مردم ایران زمین هر ساله در دهه محرم به یاد آن امام به سوگ نشسته و یاد و خاطره ی آن امام را زنده نگه داشته اند. این مراسم سوگواری در ابتدا در دوره ی دیلمیان به صورت شبیه و نمایش صامت بوده و بعدها تعزیه خوانی همراه با شور و آواز پدید آمد و به تدریج به صورت یك فرهنگ در بین شیعیان معمول گشت. حسینیه، میدان و تكیه بخشی جدایی ناپذیر از كالبد فیزیكی اغلب شهرهای ایران است كه به دلیل وابسته بودن به جریان زندگی و روش اندیشیدن مردمش و به دلیل توانایی ذاتی در بیدار كردن انگیزه های انسانی و معنوی و به سبب تنیده بودن ادبیات مردمی در تار و پود آن، به صورت عناصر مهم شهری در آمده اند. روش تحقیق تحلیلی توصیفی و بر پایه ی مطالعات نظری و كتابخانه ای و میدانی بوده و نقش این سه عنصر شهری در شهر ایرانی - اسلامی و در تعاملات اجتماعی و فرهنگ مردم بررسی می شود.