سنجش ميزان توسعهيافتگي مناطق روستايي استان بوشهر

روستاها بعنوان بستر پيدايش و تكامل حيات بشري، كليد پيشرفت كشورها محسوب ميشوند تا جايي كه ساكنان حوزههاي روستايي نقش انكار ناپذيري را در تحقق توسعه سرزميني ايفا مينمايند. در همين راستا بهره جستن از روشهاي كمي در جهت سطحبندي و سازماندهي فضايي- مكاني سكونتگاههاي روستايي، ضمن كمك به شناخت ميزان نابرابري و شناسايي نقاط محروم، موجب برنامهريزي و كاهش شكافهاي درون منطقهاي و نيل به توسعه متعادل ميگردد. بر همين اساس با توجه به كارايي آناليز تاكسونومي عددي در درجهبندي، مقايسه و تعيين درجه برخورداري فعاليتهاي متعدد، پژوهش حاضر با هدف بررسي تحليل درجه توسعهيافتگي مناطق روستايي استان بوشهر، با استفاده از منابع اسنادي، درصدد است تا توسعه اجتماعي- اقتصادي مناطق مورد مطالعه را در قالب 3 شاخص ارتباطي، بهداشتي و زيربنايي براي 9 شهرستان با استفاده از مدل تاكسونومي با رويكردي توصيفي- تحليلي، به انجام رساند. ارزيابي سطح توسعهيافتگي مناطق مورد Spss و Excel عددي و نرم افزارهاي پژوهش حاكي از آنست كه توزيع ناعادلانه خدمات و امكانات موجب ايجاد شكاف عميقي بين مناطق روستايي استان بوشهر 0/ 0 و دير با 83 / 0 توسعهيافتهترين مناطق روستايي و شهرستان ديلم با 87 / گرديده است. بطوري كه شهرستان تنگستان با 40 كمترين ميزان توسعه را در بين مناطق روستايي استان بوشهر به خود اختصاص دادهاند. نتايج همچنين نشان ميدهد مناطق روستايي شهرستانهاي دشتي و جم داراي توسعه متوسط و شهرستان بوشهر محروم محسوب ميگردند.